HONDSDOL ( na 21.00 uur)
Hier in de wijk is het na negen uur ‘s avonds altijd stil op straat.Ja, wat hangjongeren, die nu waarschijnlijk in plaats van buiten ergens een verlaten loods vinden. De coffeeshops zijn gewoon nog lekker overzichtelijk in de speeltuin en de drinkbinges van de hockey jeugd vinden ook gewoon nog in de garages thuis plaats.Als de ouders bij de buren borrelen. Anders houden we het niet vol namelijk.
De ouders zijn de strijd van schermtijd en grenzen moe. Pubers zwerven stoned en dronken stiekem tussen de stegen van de steden en dorpen.De structuur is zoek, de regels niet helder.We are rebels now! Papa vind het goed!Papa heeft geen idee. Papa is moe. Hij mist zijn secretaresse ook. Haar vlezige dijen om zich tussen te vlijen. Mama denkt aan het weerzien met haar personal-trainer.Je kan ze niet tegenhouden, verzuchtten ze mijmerend tegen elkaar. Wij zijn immers ook jong geweest…
Ik kijk mijn dochters aan en pak ze vast zover ze het toelaten. “Luister dames, ik sleep jullie aan je haren uit kroegen, loodsen en garages als het moet. En ik dreig alvast met huisarrest. (Maar dat doet weinig in deze tijd.) Ook noteer ik het nummer van noodorganisaties. En familie. Voor henzelf of hun vrienden. Voor mocht er wat zijn wat ze niet met mij kunnen delen. En dan laat ik weer los. Ik probeer het.
Martin Bril schreef ooit zo mooi:“… Ik dacht aan mijn dochters, ook voorzien van moderne diagnoses waar ik het niet mee eens ben. Aan de andere kant: ben je als ouder niet eigenlijk de aangewezen buitenstaander in het leven van je kinderen? In geval van panne moet je opdraven, in geval van voorspoed doe je niet mee.” Beschikbaar zijn dus.
De stilte des avonds. Ja, een sporadische hondenbezitter loopt wel eens langs, hoor. Zo rond 21.30. Maar je kan hier meestal na 22 uur een speld horen vallen. Net zoals je in de eerste lockdown op de Dam een duif kon horen poepen.Vanaf morgen wordt dat anders. Dan zijn er honden files in het park. Dat worden korte nachtjes. Alle apports! en zits! en buurtgesprekjes klinken onder het slaapkamerraam. En dat nadat ze op het schoolplein om twee uur eindelijk klaar waren met het lachgas.De honden zijn uitverkocht maar gelukkig is er nog wel wc-papier. Wat zijn we inventief.
Ondertussen krijgen de daklozen trouwens overigens geen boete hoor, als ze na negen uur ‘s avonds nog op de koude straat liggen. Mocht u zich daar druk over maken. Mogen we gewoon overheen stappen. Als u een hond heeft tenminste of een briefje. Of niet in de file staat. Dat briefje kunt natuurlijk zelf printen. Of gewoon aanvragen. Op alles is blijkbaar wel een uitzondering te vinden. Uw werkgever bepaalt namelijk zelf of het voor uw werk nodig is dat u op straat bent tijdens de avondklok.
Er is blijkbaar veel noodzaak en essentie naast de zorg en hulp aan zieken en ouderen en ook jongeren. Maar daar is dan weer geen geld voor.
Oh, ja, betreft kosten. Denkt u daar wel even aan bij de aanschaf van uw hond? Inenten, hondenbelasting, merkkosten, puppytraining, dierenarts, en vergeet vooral de onbetaalbare aandacht niet- het is toch weer een soort kind erbij – Die u niet dronken in de schuur kan zetten met zijn allen. Dan bijten ze. Of worden ze vals.
Hoeveel kost trouwens een maaltijd en overnachting voor een dakloze?
Ik zag trouwens de vluchtelingen nog op tv, u ook? Dit keer uit Syrië. Het was nat. Heel nat.Die willen wel graag ergens droog binnen zitten na negen uur denk ik. Ze probeerden droge plekken te maken met elkaar. En voor elkaar.
Ik zag een meisje van een jaar of drie in de camera kijken, met een zacht joggingpakje aan, zo’n oncie, met een Disney figuur erop, en een bodywarmer. Gelukkig was dat goed aangekomen in een van de dozen uit het wilde westen. En zij gelukkig ook met haar boot uit het boze Oosten. Is dat niet een film?Ze stond daar, dapper, te geloven in het beloofde land. De regen was niets vergeleken met de zee die ze al over waren gestoken. En wie ze onderweg hadden verloren.Klick your heels 3 times…
Ik huilde. Maar toen zag ik Trump vertrekken en zag ik een meisje in een gele jas. Bright, beautiful, black and female en een twinkel in haar ogen. En ineens sloot de VS zich weer aan bij het klimaatakkoord. Nu de wapenwetgeving nog.En het bleek dat je ook met LTS de slimste mens kon worden dus dat nam de druk van de cito’s af. Bij de ouders.
Het leek wel een happy end. De hoop vulde mijn hart. Waar bleef Hugh Grant nu?
Toen verschenen er duizenden asielzoekers uit Honduras. Ze krioelden hun land uit. Naar het nieuwe Amerika, op blote voeten, en een rugzakje. Want ze zijn nu welkom. Denken ze…moeten ze geloven om te blijven hopen. En besides, Biden said so.
Afrika riep daardoorheen heel hard om een vaccin. Maar niemand hoorde het. De hoogste bieder wint.Toen daarna een reclame kwam dat het zo erg is dat we niet op wintersport kunnen, beet ik in een kussen mijn woede weg- Wat heel vies smaakte, want blijkbaar had mijn dochter daar ranja over gemorst vorige week.
We moeten volhouden. Ik kan er niets aan doen dat ik schaamrood op de kaken krijg.We zijn in het verzet hoor. Maar waartegen eigenlijk? Jezelf?Ondertussen heeft ieder zijn eigen persoonlijke en/of werkgerelateerde dilemma’s.
Ik heb het zwaarder dan jij “Het is een wedstrijd, die je niet winnen kan.” Maar dat lied ging ergens anders over.
Mama, nemen we een hond? Nee schat, we adopteren een vluchteling, maak maar vast jullie kamers klaar. Ieder een erbij… Komen ze uit Syrië of komen die twee uit Moria, mam? Maar wat als dat niet goed gaat, mama? Dan zetten we ze in de tent in de achtertuin, zijn ze gewend hoor. Na Corona vinden we vast wel een hond ergens aan een boom in het bos. Zo komen we ook nog eens buiten in de natuur.Mijn dochters kijken me geschrokken aan.
Ik laat mijn hoofd hangen. Sorry meiden. Zo bedoelde ik het niet.Ik maak me ook zorgen om mijn eigen kinderen, met hun eigen lockdown, en hun vrienden. Want ook de GGZ en jongeren hulp wordt niet voldoende ondersteund. Noodklokken luiden.Maar we doen lekker wat we zelluf willen. Het Poldermodel. De andere kant van de medaille.
Satie klinkt uit de speakers ergens. Of is dat in mijn hoofd?Corona belet, het confronteert ons met het schuimend drek wat boven drijft. Dus veiliger is het niet geloven. En te vechten tegen schaduwen. Tegen alles wat ons dichter drijft naar de spiegel van ons diepste donker. Maar wat is dat is. Wat boven drijft kan je niet meer negeren.
Deeeee grote confrontatieshooooooow.
De ongelijkheid. De financiële en geestelijke armoede. Het kapitalisme, de wereld, de economie, de werkdruk, de verveling, de burn-out, de depressie, het huiselijk geweld, het egoïsme, de verslaving en het vluchten, het overspel, de toeslagen affaire, de discriminatie, het slechte huwelijk, de kinderen, de drie vakanties die niet kunnen dit jaar, de levensvragen, de eenzaamheid, de hulpvragen, de tekorten, de tragedies online, de thuissituaties, de psyche, de muisarm en de zoom. De zorgen, het overleven.Ons masker. De krochten van ons binnenste. Met zichzelf. En met de wereld. Zoals wij die samen maakten.
De rekening is wat veel.
Zeg eeh, ober, dit heb ik niet besteld hoor.
Jazeker wel.
Kunnen we de rekening niet delen jongens?
Nee, de tafelgenoten schudden resoluut hun hoofd.
Een voor allen, allen voor onszelf!
Het grote faillissement.
Corona is de kroon op dit juweel.
Zelf geslepen. Goed he?
Het uurtje zappen heeft me uitgeput.Ik tel mijn zegeningen. Het zijn er veel. Ik bel mijn lief. Hij komt om vijf voor negen bij me slapen.
Toch nog een Happy end.
IEDEREEN KAN DE WAS DOEN
Ik heb zelf de pomp van de wasmachine gerepareerd. En nu ben ik erg trots op mezelf. Want ik ben niet zo handig.
Althans. Dat denk ik zelf en eigenlijk is dat ook gewoon zo.
Ik ben ongeduldig, en heb een tekort aan logisch en technisch inzicht. Dat is ok.
Mijn vriend heeft eerst geholpen de droger van de wasmachine te tillen en de wasmachine te kantelen. 45 graden. Eerst zat er nog zo’n irritante lekbak onder, en de machine nog vol water, dat was even duwen en net niet tussen deuren of muren klem komen te zitten. In dat kleine washok. En ik vloekte wat. Maar dat kuste hij snel weg. In dat kleine hokje.
Ik zei; dankjewel. Je laat me tenminste rustig nadenken. We vonden zelfs mijn dochters verloren earpod terug. De linker. Nu kijken of ze waterproof zijn.
Succes, riep mijn vriend nog voordat hij snel weg vluchtte. Naar zijn thuiswerk en eigen kinderen met hun eigen was. En dat was goed. Ik moest het zelf doen.
Stap voor stap nadenken, niet opgeven.
Niet naar mijn ondermijnende ‘ wat ben je toch onhandig ‘ luisteren.
Niet het meewarig hoofdschuddend toekijken van mijn handvaardigheid leraar op de middelbare voor me zien. Of was dat Scheikunde?
Als er You tube filmpjes over zijn en het een veelvoorkomend probleem is, moet ik dit kunnen oplossen. Bouw uw eigen zelfvertrouwen.
Tussen alle filmpjes door, scrolde ik naar de meest rustige man en de meest simpele uitleg, Zonder teveel overbodig geknutsel.
Allemaal mannen. Dat motiveerde me nog meer. Mijn logisch inzicht groeide.
Plus, nu ik bijstands- kunstenaar / tozomoeder/ online schrijver/performer/ potentiële omscholer / blogger/ eigenprojectmaker/ zelfstuderende levenskunstenaar/ thuisjuf / mild activiste/ opvoeder / butler / manager/ filosofische huisvrouw / personal-trainer van mezelf ben, is een nieuwe machine een no go en moet ik mezelf bijscholen voor je weet maar nooit.
En hoe de belasting zich zelf dit jaar ontduikt weet je ook maar nooit.
Omgaan met vervelende situaties. Dat kan ik.
Uitstellen. Kan ik ook heel goed. Ik ben een deadline werker.
De was stapelde zich immers op. Met laffe korte wasjes probeerde ik me door de was te banen de afgelopen tijd. De knop doordraaien tot afpompen, of centrifugeren werkte niet meer. De was werd niet meer schoon, de pomp bleef piepen en er knipperde een lampje met pomp schoonmaken. Datzelfde gepiep als de koelkast langer dan 20 seconden openstaat.
Het triggert mijn zenuwen. Sowieso trigger ik snel. Iets met prikkels.
Uitstellen kon niet meer. De deadline was nu.
Stap voor stap heb ik nagedacht. Doorgeademd.
Schroefjes die niet los leken te gaan, kreeg ik los.
Gereedschap dat ik niet had, werd met creatief denken opgelost.
Met mankracht en zacht gevloek. Wellicht hing mijn broek na een uur op mijn billen.
En had ik alle schroefjes nog!
Ik dacht er zelfs aan het klepje terug te zetten (ook omdat de you-tuber dat zei, hoor)
Zelfs dat lastig klemmetje kreeg ik er weer op. Ook dankzij die you- tuber.
Hij zei: It may seem difficult. But it’s actually very easy.
Psychologisch werk verrichten. (Het was niet ‘very easy’, maar het motiveerde me wel ook na 10 minuten gepriegel toch door te zetten.)
Ik geloof dat het klemmetje nu goed zit. Helemaal zeker weten doe ik dat niet.
Goed, het schoonmaken ging wel heel lastig met mijn hand klem en mijn rug dubbel.
Drab, elastieken, haarspeldjes en een muntje van 10 cent waren de boosdoener.
Goed, mijn rug trekt, mijn heup zat klem, mijn voeten sliepen en ik vertilde me, maar hij doet het.
Want ik kan het nog steeds niet geloven.
Wellicht dat het straks gaat lekken, omdat ik toch de afvoer niet goed heb vastgedraaid. Ofzo.
Zover druppelt er nog geen water langs de trap
Er klinkt gepiep van boven.
Terwijl ik dit schrijf draait de machine proef.
Heb ik alle klemmetjes wel verwijderd voor ik hem dichtschroefde?
Ik zie de leraar alweer meewarig zijn hoofd schudden.
Als u denkt, wat een negatieve gedachte; ik zie het liever als een positieve vooruitziende blik.
Het is heel zeldzaam, als het zomaar zou lukken.
Zonder een water bad, een vergeten schroef, een losgeslagen waterbuis of zonder het tapijt in te scheuren met de scherpe pootjes van de machine.
Het gepiep is opgehouden, de was is klaar. Nergens lekt het.
Hop, nog een was erin. Voila! Iedereen kan de was doen.
Eat this, leraar handvaardigheid. Of was het scheikunde, Frans? Tekenen?
Of schudden alle leraren altijd hun hoofd? Ach wat maakt het uit.
Het bracht mij steeds verder en verder. Verder van hen en dichter bij mezelf.
Ik heb de smaak te pakken
Nu ga ik zelf wasmiddel maken. En zelf een brood bakken. En dat hok schrobben.
En mijn basilicum verpotten
Mijn auto moet trouwens een grote beurt.
Of ik doe het zelf, ik bedoel, ik ben nu toch bezig. En ik heb nog een waterpomptang.
Zo, koffie voor deze klusser.
Dan ineens wordt het piepen van boven steeds harder en klinkt er stromend water.
18 januari
GIFTCARD #NOFILTER
Ik heb cadeaubonnen teruggevonden. In een mapje. Van verjaardagen en een net op tijd gestrand huwelijk.
Dus ga ik toch maar even kijken, online.
Een boek en een dekbed verder vind ik ook een verlopen Zalando bon uit 2013 en dan nog een giftcard. Van de Zara.
Mijn dochter koopt daar wel eens wat. En ik heb er ook wel kleren van.
Blijkbaar is dat jaren geleden. Of gaat de tijd gewoon heel snel?
Op de online afdeling Zara woman kijkt een meisje van, ik schat veertien, me aan.Misschien is ze inderdaad achttien. Je weet het niet. Daarbij, mijn dochter is veertien en koopt ook bij woman, dus why not. Give it a go. Ik scrol en scrol. Ik houd niet van online school en ook niet van online shoppen merk ik.Zit ik echt niet op de tiener afdeling? Ik vind vooral dingen voor mijn dochters. Mijn oudste dochter en ik kunnen inmiddels elkaars kleren aan. Maar dat doen we niet. Heel soms een trui. Maar dat is al heel wat.
Mijn smaak is onvoorspelbaar en erg breed. En meestal stom vanuit mijn dochters oogpunt.
Ik scrol.
Ik houd zelf van tweedehands. Zakken vol doorpluizen uitzoeken, doorgeven
Het heeft, hoe zeg je dat, karakter. Vintage look.
En dat dan combineren. Met soms iets nieuws.
Het is al lekker afgesleten, voorgedragen, het is geen dertien in een dozijn.
En het kan makkelijk weer door of weg, en het scheelt ook geld en kinderhandjes.
Vroeger was ik disco, new wave en een blauwe maandag soft-punk.
Maar je mocht geen hanenkam als je ook naar disco luisterde.
En ik mocht ook geen jaren 70 plateauzolen van mijn tante aan naar school in groep 7.
(de vijfde klas was dat toen nog) Zo is het. Recycle.
Dat was not done. Dan werd je gepest.
Te eigen is een signaal. Alarm. Ander soort. Stoot het af.
Maar de schoenen liepen lekker van school naar school.
Een nieuweling kan ook verfrissend zijn.
Er is nog geen oordeel. Er is een nieuwe verschuiving,
Er start een nauwkeurig onderzoek door de pesters.
Is ze onderhevig aan peer pressure, Met wie mengt ze, hoe weerbaar is ze en wat breekt haar.
Maar ik was niet zo makkelijk afbreekbaar.
Ik heb zelf ook twee dagen meegepest. Om erbij te horen. Maar dat voelde slecht. Ik hoorde er liever niet bij.
Er waren meer die dat hadden trouwens. Leuke vrienden aan overgehouden.
Gelukkig heb ik een zonnig karakter en de mode was ook anders.
Kijk, wij hebben zeker die coole tijd gehad van fluor beenwarmers, blauwe mascara en wijde truien en handschoentjes en madonna kant. Maar ook die van roze corduroy en tuinbroeken met blauwwitte streepjes. En hoe vreselijk wij of de ander dat ook vonden. We waren vrienden om wie we waren en accepteerden de tuinbroek die gehaat werd maar toch aan moest.
En nu is alles anders, gewoon zijn wie je bent. Helemaal in de grote stad. Fijn.
Trouwens, wat onze kinderen nu ieuw! Vinden betreft kleding en muziek zie ik toch wel verbazend veel terugkomen nu.
Ik vond mijn ouders ook oud toen ze zo oud waren als ik nu./ Ha! Wist ik veel.
Zo is het nu eenmaal en zo zal het blijven.
Ik vraag aan mijn dochter hoe oud zij denkt dat het model is.
“Nee mam, zij is geen veertien, ze is iets al lang iets van zeventien!”
Okay, zucht ik. Zeventien dan.
Ik zag er met veertien ook uit als achttien en dat was cool, toen was ik achtendertig en leek ik achtentwintig. Ook dat was leuk. Nu lijk ik op mijn leeftijd. Veertig nog iets nog net geen vijftig. En dat is prima.
Het proces. Tuurlijk, Das wat lastiger. Maar life comes as it goes.
Scrol.
Heel goed, alle modellen kleren komen voorbij. En ook alle modellen kleuren.
Life is a rainbow.
Mooi. Doen ze goed.
Toch?
Lang, kort, kleurrijk
Alle culturen,.
Maar ze hebben allemaal dezelfde maat.
Iedereen is zeg maar, slank
En slank is ook mooi en lang ook, en klein ook en licht ook, en donker ook.
Overal variatie. Behalve in de maat. En de leeftijd. Die varieert van 15 tot 25
Mijn buste komt met de maat overeen, maar de rest van het lijf niet echt.
Mijn winkelmandje is weer leeg.
Ik scrol door. Maar ik zie geen verschillen
Wacht even… Waar is de size and age rainbow?
Ze hebben wel plus size zie ik nu.
Maar dat is te groot voor mij.
Oh, gewoon small of medium dus en je niet laten afleiden. Gewoon kijken naar de trui /broek/lingerie zelf. Zonder het model.
Ah, dat ziet er al heel anders uit.
Ik heb zo’n brede smaak in kleren dat ik soms stagneer.
Liefst in een ‘off the shoulder’.
Maar die zit meestal in de was.
Meisjes, prachtige vrouwen staren me aan.
Op een kruk of een bank. Wijdbeens.
Nonchalant hangend, soms niets onder het jasje van het colbert.
Lome en uitnodigende blik in de ogen. Of is ze high? Of wil ze iets van me?
Oh ja, dat ik het koop omdat ik haar wil (zijn) natuurlijk.
Kleding combinaties, mooi uitgelicht en in perfecte pasvorm.
De ondermijnende stem scrolt mee. Staat je niet. Past je niet.
Ik ben realistisch genoeg ongeveer in te schatten hoe een trui mij werkelijk staat.
Zonder blote buik, matching gear en met een andere blik in mijn ogen. Chaotisch warrig verstrooid eerder.
Zachte truitjes en off the shoulder lome sexy wolmix setjes vallen in mijn online winkelmandje. Sweet winter lovin’.
Het is wel heel goedkoop.
Ik aarzel.
Kinderhandjes?
Dan scrol ik langs de hoodies en de crop tops.
Ik ben ondertussen owel nieuwsgierig naar de mannenmode en ook naar hoe de mannen in lingerie staan en hoe zij hangen met hun nette pantalons mij loom uitnodigend wijdbeens aanstaren. Met blote buik. Ik bedoel, tja. Maar niks hoor.
Is dat uit verkoop oogpunt dat mannen praktischer zouden shoppen en vrouwen meer sfeer en look willen bij hun aankoop? Wat is dat?
Had de fotograaf minder zin?
Er is ook veel minder bloot.
Allemaal staande modellen.
En het hoofd is er afgeknipt bij de pantalons.
En ze hebben geeneens lingerie.
Wat een tegenvaller zeg.
Maar dit is dus wat we zien.
Wat mijn dochters zien. En hun vriendinnen en vriendjes.
“No spang, maak je niet druk moeder, dit is niets vergeleken met de instagram filters en you tube video songs met de verheerlijking van geld, ass, drugs, drank, boobs en loverboys war wij mee dealen. Je weet toch. Wij hebben ook girlpowerrrr hoor”
Blijkbaar mag je wel zijn wie je bent. Tegenwoordig.
Emancipatie, racisme en sexisme. Daar denken we heus wel over na, mam. En kijk uit voor bodyshaming, dat tolereren we niet.(Body shaming staat voor de kritiek op jezelf of anderen vanwege een uiterlijk aspect. Dit uit zich vaak in het vernederen van iemand anders, door spot of kritische opmerkingen te maken over de vorm of grootte van hun lichaam of een deel ervan. Body-shaming, of fat-shaming als iemand overgewicht heeft, is hetzelfde als pesten; het maakt verder niet uit of dat nu in persoon is, of online.)
Maar ondertussen staat heel hun onlinewereld vol filters en maat 34.
Wat voor beeld geeft dat kinderen die opgroeien in een wereld waar hun virtuele werkelijkheid daadwerkelijk werkelijkheid wordt?
En waarom mag je wel stijlshamen?
Ik probeer er met mijn oudste dochter over te praten.
Ze is erg streng en tegen body shaming en pesten.
En toch kan ze ook hard (ver)oordelen.
Over stijl. Over smaak. Over meningen.
En wat doe je eigenlijk al je de hele dag alles befilterd.
Is dat dan geen truth-shaming? Of self-shaming?
Ook dat loopt uit in irritatie.
Gadverdamme.
Maar gelukkig praten we. Vertelt ze. Waarschijnlijk soms met filters.
En gelukkig zit ze goed in haar vel. Heeft ze een eigen smaak, een sterke ruggengraat en zelfvertrouwen.
Goddank.
Woman.
Ik hoop maar dat mijn dochters bij zichzelf blijven.
Zich door de filterfases heen kunnen puberen.
Met oneffenheden en groeistuipen en keuzes waar ze van leren.
Dat ze later kunnen fronsen, huilen en lachen.
Met hun eigen karakter en hun eigen mooie imperfectie.
En dat dat dan gezien mag.
Ik kijk tegenlicht. VPRO
Over het toekomstige schoonheidsideaal.
En ik schrik. Ik schrik heel hard.
De hele dag krijgen we een gefilterde wereld binnen.Wij allemaal.
Je moet tegenwoordig blijkbaar melden als je geen filter gebruikt. Dat wist ik niet.
Oh ik loop zo achter. Alles stagneert. Likes, followers, shares en updates and stories.
En ik heb het idee dat ik bewust wat achter blijf. Het hoeft van mij niet zo nodig.
Ondertussen neemt de virtuele wereld het over.
Mijn kinderen brengen er een groot deel van hun tijd in door.
Gelukkig ook nog veel met facetime. Die kan je lekker niet filteren. Toch?
De wereld waar ze steeds meer in schuilen, als het werkelijke leven te vervelend, te echt of te saai voelt. En waar ze soms in verdwalen. Of willen blijven. Spelletjes als Movie star Planet? Wat IS dat eigenlijk voor planeet?
Moet ik een virtuele moeder creëren die ze wijst op hun schermtijd? En waar en sinds wanneer is dat scherm overal zoveel aan hier?
Was dat al voor online schooling? Is dat begonnen toen ik ooit zo moe was? Hoe komt zij bij Apple op een eigen i cloud op haar elfde? Verdomme, verdomme.
Moet ik nu werkelijk een tik tok of snapchat account om te weten wat ze bezig houdt?!
Gelukkig niet, en mocht het wel zo zijn dan moeten we allemaal hulp.
Dus, ik pak het scherm af bij een te brutale mond veroorzaakt door de goedbedoelde Roblox frustratie wat inmiddels een verslaving werd. En wat draagt ze eigenlijk in die virtuele wereld. Moet dat binnenkort ook van een Apple card gekocht? Ik veeg het krijtbord weer schoon voor nieuwe reminders en leuke krijtsels, doe spelletjes. Bemoei me. Organiseer een house meeting met bespreek punten en popcorn. Tot ons beide ergernis aan toe. Koop klei. We maken ruzie. Veel ruzie over scherm. Over geen telefoons als wekker. Over schermtijd Volgens hen heeft NIEMAND dat – Goh, dat hoor ik van veel ouders. Jongste dochter zegt dat meer praten goed zou zijn inderdaad. Maar dat ze daar geen zin in heeft. Wat een wijsheid. En dan ineens wordt er gekleid en maken ze ineens weer slijm aan de keukentafel. En wordt er gebakken. En sneeuwt het!
En zijn we moe. Maar anders moe.
En dat dan volhouden. Zonder filters.
Mijn zelfvertrouwen is zeker en heus niet altijd sterk geweest.
En dat terwijl ik alles wat ik nodig had aan liefde en veiligheid er thuis was. Dat heeft me er zeker mee geholpen er weer uit te komen. Ieder leert eigen levens lessen. Ook die ruimte kreeg ik. God, wat moeten onze ouders slapeloze nachten hebben gehad, gelukkig besef je dat niet als kind. Anders stagneer je ook weer op een andere manier.
Naast de blauwe maandag soft punk en meelopen met mode was ik ook een blauwe maandag bijna bij een sekte en worstelde ik, ook al in de jaren 80 met een vertekend zelf beeld.
Voor je het weet stort je je in destructieve relaties, eet je niet meer, kleurt je haar oranje, holt je buik uit en wordt je vaal in je gezicht. Of binge je emoties weg.
En het erge is. Het gebeurt steeds vroeger.
Kinderen van TIEN in een eet stoornis kliniek.
What the fuck is happening?
Gelukkig kwam ik ook daar\ ruim op tijd van terug, net als de sekte. Innerlijke alarmbellen of al een soort wijzere stem. You live, you learn. You get help.
Dat duurde bij mijn keuze in vriendjes wat langer helaas, ik bedoel maar.
Op een gegeven moment kom je bij je kern. En lijken facetten van jou andere levens
Die je nu niet meer voor kan stellen. En durf je te leven. Ruggengraat kan zich versterken.
We kunnen van onze lessen wel anderen helpen.
Wijze oude vrouwen. Luistert daar nog iemand naar?
Of is nog steeds de vergankelijkheid van jeugd een samengaan met het age shamen?
Mijmerend haal ik mijn boodschappen van de fiets.
Ik zucht. Ik draaf zo door altijd.
Het buurjongetje wordt bij de overburen uit het voorzitje getild.
Buurmeisje! Roept hij, en wijst naar mij.
Dag meneer! roep ik. Hij lacht, kraaiend.
Bedankt rakker.
Thuis gooi ik m’n winkelmand vol met off the shoulder wolmix.
Bij de afdeling meisjes van bijna 50.
Ik voer de giftcard code in. Kras de pincode open.
En kras hem kapot. Waarschijnlijk was ie al wat verouderd. Net als ik
#geenfilter
https://www.gids.tv/video/297012/vpro-tegenlicht-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending
11 januari
We hebben twee huisdieren thuis.
Nou, eigenlijk heb ik er drie.
(Ik wil geen hond. Je bent zo flauw mam. Ja.Bah, wat ben ik flauw. Maar zonder mij zouden er geen schone kattenbakken en konijnenhokken thuis zijn)
Heel leuk zo’ n dier, maar na vijftien keer uitlaten is het de kinderen toch te koud/nat/vroeg of zijn ze te moe of te druk met school.
Ik stuur ze dus door naar de hond van de buren. Daar zijn ze ook al uitlaat moe, loop daar maar mee.
Ik loop dan wel mee hoor, zo’n wandelhond vind ik dan wel weer leuk. Heel flauw, mam. Ja, heel flauw.
Het is net als een baby zusje of broertje krijgen.
Zo, dat was leuk mama, maar mag ie nu terug in je buik?
Bij gebrek aan een hond is ze er zelf maar een geworden.
Ik ben er wel aan gewend,
Vroeger was ze soms een walvis. Het was dan geen huilen wat ze deed in nood, maar wailen. Als in whale?
Even een Google search tussendoor; een walvis is over een afstand van 850 kilometer voor zijn soortgenoten hoorbaar. Hij maakt het hardste geluid van alle dieren. Ik bedoel dus Waling. Whaling betekent namelijk het jagen op walvissen. En dat wil ik niet. Wailen heeft dus niets met de walvis te maken. Een walvis klikt, fluit en zingt namelijk en bij dolfijnen en walvissen sounds vielen mijn kinderen juist goed in slaap waar wailing je juist uit de slaap houdt.
Wailing: crying with pain, grief, or anger. “wailing toddlers”
Dus toch meer een coyote eigenlijk.
De jongste doet overigens heel goed een zanglijster na. Is het een winterkoninkje Of Nina Hagen, in “Hermann Ist high.”
Ik ben er nog niet uit. Maar het is prachtig.
Ik denk dat het heel goed is voor haar. Een hond zijn.
Vaak als haar iets dwars zit, zoals een lastige wiskunde A som, blaft ze.
Ze blaft zich een weg door de puberteit heen.
Ze hoeft verder niet uit.
En ze bijt ook niet (meer).
Het geeft wel leuke momenten,
Vanmorgen ontbeet ik nog met mijn vriend.
De kinderen boven aan het home-schoolen, de kat vlijde zich op de bank,
het konijn huppelde de tuin in.
1 januari 2021
NIEUWJAAR
Ik moest vanochtend huilen om de handdoek van Youp van ‘t Hek.
Nou ja, ik weet niet of het om de handdoek zelf was. De rafels eraan. Diezelfde handdoek als twintig jaar geleden leek het.
Ik vroeg me af of Youp het nog weet dat hij op de academie in het eerste jaar de opvoering van mij en Bertram en Lotte keek. Met die liedjes en die teksten en die vleugels en die rollerskates. Over de liefde. Recht uit ons hart. En hij waardeerde het. Die maffe kliek.
Dat ik jaren daarna naast hem stond in Antwerpen, turend door het decor voor aanvang van de show (ik en mijn toenmalig duo theaterpartner mochten als stage een deel van zijn tour mee.) Met de boemeltrein op naar het Theater en daar de hartelijke ontvangst door zijn soundcheck van die avond heen. Of alles goed was of we wel onderdak hadden en dat we welkom waren.
Vlak voor aanvang. Wij in de coulissen. Observerend. “Psst Elske”, siste hij vlak voor aanvang.
“Kom es…” zijn hoofd wenkte.
“Kijk”
Ik stond naast hem en keek door een gaas van een decor naar de magie van het theater aan de andere kant van het doek.
Toen al dat handdoekje.
Later, we mochten blijven voor een etentje, uiteraard! Met grote ogen en aan tafel met zijn vrienden, familie, muzikanten want ik geloof dat hij of iemand zelfs jarig was. Onze verlegenheid en onhandigheid. Mijn observaties, het gulzig inhaleren van momenten. Een man die naast me kwam zitten zich aan me voorstelde… en ik alleen maar ja kon knikken. Ja. ja dat wist ik. Er hing immers een poster op mijn kamer van hem.
Waar ik iets te gulzig nipte van mijn drank, ergens tussen ongeloof en besef.Waar ik per ongeluk toch nog een glaasje meer dronk en toen een servet in een kaars liet vallen die de muzikant van Youp moest blussen. Met zijn blote handen.
Oh jemig sorry, het spijt me… Een dubbele tong. Door een vloer willen zakken.
“Het geeft niets”. Een meewarige lach. Zijn muziek-handen waar hij Youp mee moest begeleiden, toen al, had ik bijna vernield.
Vakmanschap. De leerschool.
Praktijkervaring. De jaren daarna.
Op festivals sta ik in een rood jurkje.
Intussen had ik mijn 24 uur Parijs al ervaren en stap ik met mijn zevenmijlslaarzen soms in zeven sloten tegelijk. Maar wel met goede moed. Mijn engagement te verkondigen. Genoeg materiaal. Regisseurs die met je zoeken naar jouw verhaal, maar ook hun eigen waarheid hebben. Recensenten die een menig hebben en impresario’s en theaters die volle zalen willen.
Onhandigheid, de angst door de mand te zullen vallen, me soms teveel aanpassen, mijn vorm zoeken. In een zaal, voor een publiek, voor een jury of een zwart gat van een te groot theater. Stilte, een snik, een lach, een applaus, Aanvoelen, bijsturen. Soms verdwalen. Steeds maar hopen dat je ergens raak schiet. En niet anders kunnen dan dat.
Dat aanpassen is allang voorbij. Voor vreemde eenden zijn soms geen vijvers om in te zwemmen. Maar ze vinden hun weg. In die jaren leerde ik opnieuw dat engagement je hart is. En alleen vanuit je hart kan je raken.
“Praten, praten, praten, gemberthee. En iedereen praat mee’ Zijn voet weer op de maat. Geen muziek. Net als lenen, lenen, betalen, betalen. Een try out. Het rauwe, het proberen. De teerheid van het vak. De kwetsbaarheid. Ik houd trouwens wel van gemberthee. Maar dat maakt niet uit. Ik begrijp wat hij bedoelt.
Weer die handdoek.
Voor de handvol mensen die ik wellicht kan raken zou ik me graag aansluiten bij zijn Hekwerk.
Maar hij heeft het allemaal gezegd gister. Alles wat me hoog zat. Dank je wel daarvoor, Youp.
We hebben vannacht trouwens ook nog geganzenbord. Mijn vriend zat in de eerste ronde vast in de gevangenis en ik in de put of andersom. De tweede ronde won hij bij de eerste worp want hij gooide negen.Er waren appelsap bubbels en ouderwetse sterretjes. En een-ieder was tevree. Ik bedacht me hoe de Keek op de week van Van Kooten en de Bie zou zijn geweest. Als ze nog bestonden. Ze hadden vast ook wel raad geweten met dat virus en de mensheid.
De nacht sloot af in een decor van kartonnen dozen. Met animaties waar regenbogen uit ogen dropen, er waren dansjes van Penny de Jager in glitterpakjes, er was playback en ongemak over waar welke camera stond en op welk moment. De imperfectie. Geen ingespoten lippen. En iedereen mocht er zijn en aantrekken wat ie wilde. Zweet parelend op voorhoofden, nummers die soms alleen een herhaling van een refrein waren. En dan het logo. Toppop, Yeah!
Het jaar begint hoopvol. Getroost door nostalgie.
Alles is perfect. Juist door de imperfectie.
Hier en daar klonk nog een illegale cobra knal in de nacht. Of was dat de val van het kabinet?
30 december 2020
VREEMDGEGAAN
Sorry? Ik begrijp het niet.Waarom?
Ja, ik weet niet. Het ging allemaal zo snel.
Ja, maar het gebeurde ineens en ik was, ik weet niet..Ik was overrompeld ofzo.
Jezus, je had toch nee kunnen zeggen?
Ja, maar toen was het dus al gebeurd.
Nee, dat vond ik wat cru.
Dus je hebt het gewoon toegelaten.
Ja., Nou ja, het ging ook zo snel.Ik zei later wel dat ik het eigenlijk niet wilde.
Ja dat zal wel. Kirrend zeker?
Ik heb haar wel door, zo slinks jou in haar bubbel betrekken. Maar jij ziet dat weer niet. Dat is altijd het trieste.
Ach, stel je nou niet zo aan.
Dus je hebt het ook nog onveilig gedaan?
Sorry? Sorry? Wij hadden een afspraak, WIJ hadden een bubbel!
Ja dat weet ik. Maar jij had laatst ook met ..
Niet van onderwerp veranderen. Wij hadden iets afgesproken.
En zij hoort niet in onze bubbel!. Zak hooi.
Ik vertrouwde jou. Je vertrouwt mij toch ook?
Nou, er is incubatie tijd, en dan uitslag..
Twee dagen was het maar. Ik was twee dagen in quarantaine voor de uitslag en je stort je alweer in iemands anders armen.
Nu moeten we dus weer in quarantaine.
Ja. dat kan nou niet meer . Daar had je dus even over na moeten denken.
Ja shit ja, zeg dat wel. Waar woont ze?
Hoezo? Je gaat toch niet…?
Doet ze het met iedereen zo? Wij lopen risico. Begrijpt ze dat?
Ze gelooft er niet zo in.
Oh, oh ze gelooft er niet zo in. is ze van de complotten?
Nou ja, dat niet direct.. Maar
Dat niet direct? Je praat haar gewoon goed.
Ja, het spijt mij ook. Heel erg.
Kom je soms tekort bij mij?
Jij zet onze hele kerst en oud en nieuw op het spel. En voor wat.
Ik knuffel je veel intenser, heftiger. Je mag zelfs met me kussen.
Of mag je haar ook kussen?
God, houd er nou over op. Ik liet me gewoon even meeslepen..
Nou. bel me maar als je over 5 dagen nog geen klachten hebt.
Ja. ik kan anders een snel test .
Ja, of haal een morning afterpilletje . Het vaccin duurt namelijk nog even.Weet je, je brengt me eigenlijk wel op een idee. Misschien ga ik nog wat knuffelen. Gewoon. Lekker lukraak wat vaders die ik nog ken van het schoolplein. Gewoon knuffelen hoor. Meer niet. Even dat geklaag weg knuffelen. Heel hard. Sommige mensen hebben dat gewoon even nodig.
Hou nou op. Die schoolplein vaders zitten trouwens helemaal niet in onze bubbel.
Zal ik met mondkapje of zonder doen?
Wat ga je nu doen met de jaarwisseling?
Ehm…nou niks bijzonders…Eeeh. ik…ehm
Nee. Nee. Zeg me dat het niet waar is…
Nou ja,.. Kijk. Ik heb haar nu toch al geknuffeld..en ja , als ik niet naar jou kan…
Nee. Nee. Nee ! Dat kan je niet maken. Ze heeft dit met opzet gedaan. Ze heeft jou expres geknuffeld, om ons uit elkaar te drijven. het secreet! En jij, jij hebt het toegestaan.
Doe nou niet zo hysterisch. Het was maar een knuffel.
Ja. ja. Het was maar een knuffel.
Ja. ik ben ook jaloers. Dat is iets oers ofzo. Dat heb ik nou eenmaal.
Dat weet ik. Ik vind het ook wel leuk.
Oh. Nou. Fijne jaarwisseling dan.
Wil je met mij in quarantaine anders? Ik bedoel, we sliepen toch al de hele week samen vorige week dus. Theoretisch gezien…en ik mis je.
Welkom bij de RIVM overspel lijn.
Op dit moment zijn wij emotioneel niet in staat dit gesprek voort te zetten.
Voor knuffelen zonder mondkap toets 1
Voor kerstdiners met meer dan 4 personen klik 2
Voor een knuffel buiten de bubbel toets 3…..
25 december 2020
Corona Evangelie
Over het Corona Evangelie
En hoe evangelie, geloof, ons naar een slagveld kan leiden.
Waar het onder het voorwendsel verbinding of verlichting, soms juist destructie brengt.
Waar de hoop en de liefde en een universeel ZIJN, wordt omgezet in veroordeling en dogma’s.
Waar we in plaats van naast elkaar, (wat volgens mij altijd de bedoeling was van al die verschillende goden en boeken, maar dat kan mijn eigen bedachte interpretatie zijn hoor)
Jouw waarheid versus mijn waarheid.
En niemand weet de waarheid!
Dat is nu juist het cynische bitterzoete drankje waarop wij levenslang kunnen filosoferen.
Maar we voelen haar wel. De waarheid. Heus wel.
Staat u mij toe ‘haar’ te zeggen, als ik in Goden en Waarheid denk, zie ik toch vaak een vrouwelijke energie of wezen.
Don’t blame me. It’s just based on history.
Maar daar durven we vaak niet naar toe. (Naar die waarheid in onszelf – En trouwens ook niet naar die symbolische hermafrodiet al lijkt dat gedeelte steeds beter te gaan)
stel dat er bagger naar boven komt.
Al die drek, die bovenkomt. Dat lag er allang, onder de oppervlakte. Corona haalt het naar boven.
Ook het slechtste in jezelf.
En daar kan je hoog of laag bij springen.
Demonstratief op de grond stampen en zeggen dat je toch lekker doet wat je zelluf wil lekker . Puh! en alles is de schuld van het virus en die kan me toch niet krijgen.. nah nah nah nah nah”
Waar complotten hardnekkig voeten tussen deuren zetten.
Waar extremen weer hun zwaarden heffen en waar ongepast slachtofferschap over de grond rolt al was het een WK voetbalwedstrijd,
Waar gesprekken een herhaling worden en verzanden.
En ik met een brok in mijn keel en een klomp in mijn buik half luister naar overtuigingen alsof ik bekeerd moet worden .en afdwaal naar mijn zoekende blauwe maandag in een pinkstergemeente waar ze mijn ziel wilden redden maar mijn familie en ik goddank mezelf redde.
Wat me knarsetandend juist nog duidelijker laat zien dat het velen niet, echt niet om een ander gaat. Dat we oordelen , veroordelen, gal spugen.
Dat dankbaarheid zo moeilijk lijkt te zijn.
En het me opnieuw duidelijk wordt je diepe, eigen waarheid te volgen, ook al breekt deze patronen.
Dat muteert niet zo snel als een virus
Maar wellicht kunnen we het proberen.
Uit Emphatie. Compassie en bezinning.
In een grotere wereld dan een bubbel.
En met, hopelijk, een enorme vloed aan zelfinzicht en zelfreflectie.
Want het brengt ook iets anders naar boven. Als je het toelaat. Het mooiste in jezelf.
En toen las ik dit artikel
If there was ever a golden opportunity to go inward and focus on your “self,” without distractions and excuses, this was the year to do so. Yet, many have done quite the opposite and refused to accept things as they are.
https://www.elephantjournal.com/2020/12/how-covid-exposed-the-narcissism-of-the-new-age-community/?fbclid=IwAR2WrTGlXGBdEQrBL3en3lhiTM382DmXnEqf4kVPElvOr-NpqfqSJs8bG5U
15 december 2020
Saluut
Alledaagse dingen vinden plaats in het leven.
Gaat u zitten aan de toog.
Ik zal u schenken wat u wilt.
Want de dood smaakt bitter.
Natuurlijk, in een kroeg zie je mensen.
Soms iedere dag en soms sporadisch.
En al is het een café en zijn wij over het algemeen geen onderdeel van elkaars verregaande leven, toch ontmoeten we elkaar.
Soms gaat er tijd overheen voordat je echt merkt hoe een stamgast, net als het interieur, zijn vaste plek heeft ingenomen.
Ook na zijn of haar vertrek.
In mijn jaren achter de toog zijn klanten gekomen, maar helaas ook gegaan.
Er zijn dagen dat ik meen dat er een stamgast langs Welling loopt. Een stamgast die al gegaan was.
Het hoofd net boven het gordijntje uitstekend.
Dan gaat mijn hand al naar de tap voor het biertje van Hans P, schenk ik alvast de median in voor Willem, of pel alvast een ei voor Machteld.
Willem knipoogt naar me, heft zijn glas median, kijkt het café rond en begint dan zijn gedicht voor te dragen.
Ik spoel alvast ijverig een bierglas. Joke kan ieder moment een stapel lege bierglazen van het terras komen brengen in ruil voor een vol glas.
Daar wil ze natuurlijk een mooie schuimkraag op.
Maar dan bedenk ik me: “Elske, dat kan helemaal niet!”
Als een altaartje staat het drankje daar dan de hele avond. Onaangeroerd.
“Drink maar op”, fluister ik tegen de schim van Ton. Ik schuif de rosé door over de bar. “Maar neurie alsjeblieft nog wat door.”
“Ik wil geluuuuuukkig zijn” begint hij. Stopt. “Of doen we Eartha Kitt of Marlene met haar boys in the backroom?”
Ik glimlach naar Jeroen, mijmerend, op zijn terugtocht van het theater aan tafel vier.
Wellicht wisselt hij een blik met Babette, aan tafel één.
Tafel acht. Sigarettenrook kringelt omhoog. Geroezemoes met uitschietende salvo’s, glasgerinkel. Esther praat en lacht met haar gezelschap aan de ronde volle tafel.
Ik poets de bar, loop een rondje, babbel wat, haal de glazen, spoel de glazen, vul de glazen, snijd ossenworst, hak de blokjes kaas, tel de munten, leeg de kratten, vul de lege flessen bij.
Jonge bas,, eau de vie, witte wijn, Oude wees.
Binnenkort check ik vast of er nog een Amsterdammertje in zit voor Hans met rugnummer 524 en of Iris dan ook wat meedrinkt. Wat dronk ze ook alweer…
In gedachten verzonken zie ik niet dat Tommy daar al lang staat te wachten op zijn witte wijn. Met ijs. Zich beleefd maar zichtbaar ergerend aan mijn gedroom. Ik graai haastig naar glas en ijs en fles.
“ Waar blijft die tosti?” Roept iemand.
Maar het tosti-apparaat weigert alle dienst. “ Die is helaas overleden.” mompel ik.
En dan opent de zomerdeur. En, als was het een dans, keren hoofden zich gelijktijdig om, als de verschijning van Cox binnenwandelt.
Geeft mij de gelegenheid het bierfust te verwisselen.
Ik sta met een vol krat nieuwe flesjes op de gang, bij de kapstok in het gangetje. Onder de schilderijen. Verdomme, toch weer m’n hoofd gestoten op weg naar de kelder.
Dan klinkt een stem, ergens vanachter de jassen. “Één advies, verlies je zelf niet zo in dat personage van Fien dat je jezelf van het balkon gooit of van die barkruk af kukelt”
“Dat is goed Eli, dank je wel.” fluister ik.
Hij glimlacht, neemt zijn hoed af en verdwijnt achter het gordijn.
In mijn keel zit een brok.
Het café is zo leeg. En toch… het café is zo vol.
“Ik zeg het nog één keer!”
Ik schrik op. De wijsvinger van Frank, dicht bij, onder mijn neus.
Zijn ogen, priemend op mij gericht. “Ik heb ze allemaal gekend…u denkt dat ik gek ben jongedame, maar..”
“Wacht effe, ik heb het wel!!” Daphni brult erdoorheen. Ze kiepert haar portemonnee leeg op de bar. Muntjes, een lippenstift en verfrommelde briefjes van vijf, met lippenstift erop.
“Is het goed zo? Anders zeggen he? Gaat het goed met je koters? Ik kom zo terug ik moet eerst plassen.”
Toni zit daar ondertussen, aan de kop van de bar, hoofdschuddend.
Hij wacht op Adri, zegt hij al zegt hij daar gelijk achteraan dat deze waarschijnlijk niet meer zal komen.
Weten wij allen veel welk lot ons beschoren ligt.
Maar alles met ontsmetting, en gevaar.
En toen de musea dicht moesten en de horeca dicht bleef en daarna de musea open en de horeca nog steeds dicht bleef, konden we dus geen donker biertje drinken op de terugweg van het Stedelijk.
En niemand die roept “De laatste ronde’” of “Vooruit, nu is het wel mooi geweest.”
Ja, hooguit tegen u kinderen.
Wellicht heeft u nu van uw eigen huiskamer een huiskamer vol sterke drank in Oud Zuid gemaakt.
Maar wij, het team van Welling staan er nog hoor.
Achter de toog. In gedachten.
Wellicht heeft u op uw beurt van ons barmedewerkers ook wel verschillende zien komen.
Maar het café blijft. Op de hoek. En om de hoek.
U mag alleen niet naar binnen. Wegens corona.
Zoals ik al zei: Soms wordt men onderdeel van het interieur.
Ik sprak sommigen van hen pasgeleden nog, tussen de golven door.
De volgende lockdown nadert.
Een bierviltje van Café Welling heb ik tussen mijn hand geklemd.
Ik tik ermee op de tafel, laat het ronddraaien tussen duim en wijsvinger.
Ontworpen door Waldemar. Weer die brok.
Ik verlang ineens naar een kopje koffie in Café Welling. Met dat logo.
Of een donkerbruin biertje. Op dat viltje. Op dat donkerbruine tafeltje.
Volgend jaar, dan zijn we er vast weer met zijn allen.
Voor de borrel na u werk. Voor een goed gesprek. Voor de koffie met de krant. Of gewoon met boek en aantekenboekje. Of uw geliefde. Voor het ontmoeten. Of gewoon. Omdat het kan.
Na het concert, waar de musici en het publiek zich samenvoegen, één worden in de kakofonie van het café zonder muziek.
Ik was laatst, bij een gemis aan Welling, naar de Beanery gegaan in het Stedelijk.
Het café van herinnering.
Ik mocht er niet naar binnen.
Niet vanwege corona, maar omdat het te kwetsbaar is.
Ze hadden zich al die tijd niet verroerd.
Vereeuwigd zijn ze, in het Beanery Café.
U mag uiteraard altijd bij ons langslopen, daar op de hoek van de straat bij Café Welling.
Door het raam naar binnen kijken of uw hoofd boven het gordijntje uitsteken.
Als deze toevallig geopend zijn.
En anders door de kieren gluren.
Als ware het een kijkdoos.
Als het kon zong ik dan een lied, iets over engelen die lagen bij nacht.
In een kerstig decor. Met vleugeltjes om en begeleid door Theo Loevendie’s Wellingtonians.
U mag dan muntjes inwerpen voor verzoeknummers.
En zie dan een bordje met “Gesloten” hangen. Scheef hangt het.
Voor de vitrage, ook scheef, op de zomerdeur.
Al hebben wij geen bordje. Zie het voor u.
Tuur dan door de kieren naar de tafels, de toog, de klok, de bar. Het interieur.
En zie daar dan Dominee Gremdaat zitten. In een leeg café bomvol kerstversiering:
Hij heft zijn glas en roept u toe:
“Het café is dicht, maar wijzelf blijven open”
Wij staan namelijk, net als de Beanery, even stil.
Bijgaand een foto, van het bierviltje.
Print het uit, knip het rond.
Maak er een gaatje in, rijg er een lintje door en hang hem in uw boom.
Of zet er een glaasje op.
Zo is Welling toch nog een beetje bij u in deze tijd.
25 september 2020
TESTDRIVE
A long short story –
We moeten naar de teststraat.
Naïef verwacht ik te moeten parkeren.
Maar we moeten in de auto blijven.
Ramen dicht, mondkap op, motor uit.
Vijf rijen auto’s .
Wachtend voor een grote hal.
Aan de andere kant komen er autos uit;
Mensen met rare grimassen achter het stuur;
Hun neus opgetrokken, hun mond open en dichtgaande.
Tranend, kokhalzend.
“U mag naar rij nummer 3”
Selfie grijpstokken doen dienst als aangever van stickertjes en labels.
De mc drive
Maar dan niet voor een milkshake.
Wilt u een rietje in uw neus erbij?
Ik ben zenuwachtig.
Niet voor mijzelf.
Voor haar.
Ik heb geen klachten, dus ik hoef niet en ik mag niet.
Mazzelkont. Deze keer
Ik hoop dat er geen volgende keer komt.
Het voelt alsof ik in een achtbaan of een vliegtuig moet, en daar houd ik niet van.
Handschoenen, loketten.
In een grote hal.
Mensen in pakken, helmen, schilden.
“Gaat het lief?”
Ze knikt dapper.
“Het spijt me” zeg ik.
“Jij kan er niks aan doen”. zegt zij.
Ik knik.
Toch spijt het me.
Dit is serious business
And we are in it.
Er schieten beelden voorbij van de film ‘Divino Amor’
Met de drive through priester.
Mijn dochter.
Ze is flinker dan ik.
Ze maakt zich vooral druk over het feit of haar snot niet op de gene die haar moet testen zal komen.
Als ik een viroloog zou zijn, die niet gestudeerd had, zou ik zeggen:
De weerstand voor de kleine griepjes neemt af nu we zo grondig handen wassen, niet meer van de grond eten en we niet meer met ongewassen handen in chips bakken graaien.
Heeft u u vitaminepillen al gehad?
C, D,B, K
Zink,
Zon,
Zink in de zon
#dezoninjelatenzinken
Mondkapjes zijn al in de mode.
Hip hoor.
En we rennen alweer;
Opzij opzij, opzij maak plaats, maak plaats
We hebben ongelooflijke haast
We moeten cashflow genereren..
We rijden de file weer in, stapelen ons op in de metro.
We hebben toch mondkapjes op? Nou, nog een beetje doorlopen naar achteren mensen, dat past heus wel.
We waren aan het wakker worden, maar de wekker ging te hard en we draaiden ons weer om.
Nog heel eventjes blijven liggen in het onwetende niks…
PPPPPPPPPPPFWWWT!
Mijn dochter snuit haar neus.
“Anders heeft die persoon straks mijn snot over zich heen.”
Ze is een tiener.
De tieners hebben “het “ nu veel.
We zijn aan de beurt
Ons raampje moet open.
Dan komt er een hand met een zakdoek binnen
“Snuit maar helemaal leeg.”
Dankbaar snuit ze nog eens.
“Nu naar achteren leunen”
Een staafje in de neus.
Diep
En een staafje in de keel.
Diep
“Gaat het?” vraagt de tester aan haar.
Ik houd eventjes van hem, zo lief als hij voor mijn dochter is.
Dank u.
Met zijn schort en kap en maar in neuzen en kelen wroeten de hele dag.
In de teststraat.
Vol bacillen.
Met helmen en schermen en handschoenen en 90 procent Dettol wash
we rijden door.
“Gaat het?” vraag ik nu
Ze knikt
De tranen, het kokhalzen.
“Een ijsje lijkt me nu het beste. maar van een andere drive through.”
Mijn dochter knikt.
“Wat aardig was hij “ zeg ik
“Ja. heel aardig. Maar hoe weet je dat het een hij was? ” zegt ze dan knorrig “Misschien was het wel een transgender of een meisje die op een jongen leek met een zware stem en een baardje “
Oh ja.
Een werkstudent met een fabrieks baantje
Met een laag inkomen.
Wachten op de uitslag is spannend en niet leuk voor dochter
Ze baalt
En haar halve klas is ziek.
Alle scenario’s trekken langs terwijl de tweede wave in de cultuurshock samenleving weer start.
Het wachten gaat samen met een verkoudheid van de jongste dochter en het verheugen en de spanning van mijn eerste optreden sinds februari – als dat door kan gaan tenminste.
Dag 2 van het wachten op de 48 uur breekt aan (wij waren nog de lucky ones van voor de 72 uur in de kleine verfijnde laboratoria)
Ik kan toch niet optreden want er is geen uitslag
Van de To Zo heb ik nog 3 weken maand over nadat alle rekeningen zijn betaald.
Het geld raakt op.
Een aanmaning valt op de mat.
Want de economie gaat door.
Nog steeds geen nieuws . Nog 1 uur voor vertrek van mijn eventueel zelf te spelen voorstelling.
De vervanger speelt namelijk mijn eerste voorstelling.
Ook fijn voor je stand in- toch ?
dat ze gelijk ook daadwerkelijk kan spelen
Ik gun het haar maar ik wil zelf natuurlijk ook maar ik wil vooral datmijndochtergeencoronaheeft!
We zitten nu een week thuis want we houden ons aan de regels.
We wachten af.
Ik wit de muren,schuif met meubels.
In het schuiven valt er een schilderij op mijn hoofd.
Wat zoveel zeer doet dat ik alle shit er even goed uit jank
Waarom gaat alles en iedereen zo snel?
Maar ik hoop toch echt dat ik ook weer spelen mag.
Het home-schooling angstzweet breekt me ineens uit.
“Kennen we niet iemand die bij de GGD werkt? Die kunnen toch alles inzien hoorde ik?”
‘Nou, het gaat wel met ons landje hoor’ zegt Rutte
Maar mijn gevoel voorspelt niet veel goeds.
Intrinsieke motivatie valt immers niet op te leggen
En bewustzijn moet groeien
In de flat van mijn moeder in Groningen nu het eerste corona geval
Daar kunnen we dus ook niet meer heen, al deden we dat al niet.
Mijn zus is in België, dus die mag niet komen
Wij zijn code rood.
Behalve voor onszelf.
Nee,
Wij touren in een groene touringcar rondjes door de curves van de cultuurshock.
Er draaien muziekjes van Nederlandse artiesten die hashtag ‘lekkernietmeermeedoen’
En we gaan nog niet naar huis … ‘lalalalalalala’ klinkt het uit de voetbalstadions.
‘En als je danjebeknkiethouwekan.. lalalaa’
Oh ja joh? Doen jullie nog aan corona?
Vrienden verliezen hun baan
Via de zoom, door de sluiting van een cafe.
De kunstenaars hadden maar een vak moeten leren en melden zich allen bij DHL , in de nacht postsorteerder waar ze soms geweigerd worden omdat ze een te hoge opleiding hebben , of dat er te weinig werk is.
Ik zou zelf liever bij de UPS werken. Dat vind ik net iets meer sex appeal hebben. De mooie vans, het WORLDWIDE, de khaki outfits , de bezorgers. Ik dwaal af Excuses, toch..voor mij geeft het NET iets meer cachet dan het blauw met oranje of dat geel met rood.
Met hele hazelnoot
Carnaval.
Hmm nee.
Al aan stratenmaker gedacht? schreeuwt de folder die bij de Tozo brief in de bus valt.
ToZo 3 wordt minder aangevraagd- want je mag dan geen spaargeld meer hebben- ook het gespaarde geld voor pensioen,de studie van je kinderen moet er dan maar aan geloven.
Dubbeltjes worden ergens omgekeerd en elders gestapeld.
Arm, rijk, rijk ,arm.
Dagobert en Donald
Anderen draaien zichzelf een burn out waar anderen ein- de- lijk even stil staan.
Rijen voor de voedselbank.
Ik sta stil op een schuine helling.
Er dwarrelen mondkapjes over straat en lege plastic zakken.
Waarom is de lichtheid altijd zoveel moeilijker te bereiken dan de donkerte?
Ondertussen mailt mijn vader vanuit
de US of A
Met een foto van hem met een mondkapje op
In de gekte van de politieke idiotie van Trump en een duivelse judge
“Daddy please come home” neuriet iemand op de radio.
We verkopen zielen
Jump
For vitamin D!
Against Trump
Op de trampoline in de tuin.
Dansen doen we al is het op tik tok.
Of tijdens het koken in de keuken,
De discotheken zijn gesloten,
maar we wonen immers in ons hart
Ik mis ze, familie en vrienden aan de telefoon
Raak schermpjes aan
Gesprekken brokkelen
Niet door een slechte verbinding
Nee, die is goed
Maar door mijn brok.
Twee vrienden knuffel ik -op afstand-
zodat alleen even, vluchtig, onze harten de energiestroom raken
Het zoemt even, in een korte trillende verbinding en de adem wordt ingehouden.
En dan weer door
Gelukkig mogen mijn vriend en ik onze harten nog wel raken.
En die van mij en mijn dochters, maar dat zijn pubers dus die afstand is vaak wat natuurlijker.
“U moet wel 1,5 meter afstand houden van de geteste.”
Oh.. net koorts gemeten en haar een aai over de bol gegeven. kopje thee gebracht.
“Ja. Ja natuurlijk”
Ik dwaal af
Vreselijk ver dwaal ik af zonder verder te komen.
Een onderbuik gevoel.
Er zijn gevallen van Corona in de buurt.
Een lieve vriendin , ook met een contact beroep zet een pak biologische eieren en melk op de stoep.
“Zo kan je tenminste een omelet maken schat”
Wat als mijn dochter nou corona heeft
Hoe voelt dat voor haar?
En wat betekent dat..
Moeten we dan. En hoe en….
We wachten tot 10 uur .
Tot 11 uur ,
11 uur 30
En dan…
De telefoon.
Hallo..?
De naam ?
check
De geboortedatum?
check
Vragen die me angst in boezemen.
Was de geteste in oranje of rode gebieden geweest?
Eh nee?
Hebben we thuis klachten?
Eh nee, nou de jongste had keelpijn..?
Hebben we mensen gezien,
Zijn we wel thuisgebleven?
Hebben we contact beroep
Is er Corona op haar school?
Wassen we onze handen wel?
Er gaat nog net geen microscopisch oog de telefoon uit voor een enviroment check
Of we de ramen wel open hebben en wel genoeg vitamines en desinfect in huis hebben en we niet alleen maar low budget voedsel eten.
Eh ja
duh
Oh alsjeblieft
Is dit de GGD zelf?
Of is dit het testcentrum?
Heeft ze nog koorts?
nee..?
“Ja , sorry dat ik u zoveel vragen stel maar ik kan u gerust stellen
De test is negatief hoor.”
Er valt 20 kilo van mn schouders.
Mijn dochters kijken blij.
Gewoon keelpijn.
En uitzieken.
En de jongste mag haar verjaardagsfeestje van onder de 12 jaar vieren.
Ik app iedereen die komt of als ze klachten of tests in het huishouden hebben, ze dan logischerwijs alsjeblieft niet willen komen.
Er komen 3 afmeldingen.
Ik bel mijn theatercollega’s en ga op pad.
Ik mag de tweede voorstelling spelen!
Voor de eerste keer sinds februari mag ik het podium weer op!
Mijn lief rijd mij erheen zodat ik de tekst nog twee keer hardop door kan nemen.
Hij kent inmiddels ook de teksten uit zijn hoofd.
En dan is het showtime.
Mijn kinderen zijn veilig en ik ken mijn tekst nog.
De jas past, mijn essentie valt weer
Op mijn plek.
Ook al staan de stoelen 2 meter uit elkaar;
De zingeving is hier.
En de mogelijkheid ook.
Dan een kriebel in mijn keel .
Ik schrik
Maar het is mijn stem.
Die sloeg over.
Hashtag. Ik doe nog gewoon mee.
Want it matters
En Famke trouwens ook gewoon weer hoor.
En de anderen.
Gun ons ruimte om bewust te worden.
15 november 2020.
KUNST – I FAME
‘First when there’s nothing
That your fear seems to hide
Bij FAME doorbreken ze die “fear”
Daar gaan ze ervoor. Totale overgave.
(By the way: wanneer komt FAME nou eindelijk eens uit op Netflix?)
‘All alone I have cried. Silent tears full of pride
In a world made of steel. Made of stone’
Kijk, u moet weten, eigenlijk woon ik in een Loft en heb ik een racefiets, die gewoon in mijn loft staat.
Ik kan zelfs fietsen in mijn loft. Ik heb ook zo ‘n pakje en beenwarmers.
Al staat het me niet zo goed als Irene Cara.
Toch ren ik urenlang op mijn plek op meer muziek van haar.knalhard door de boxen van de Loft.
Close my eyes, feel the rhythm
Wrap around. Take a hold of my heart
What a feeling. Being ‘s believing’
I can have it all, now I’m dancing for my life “
Flashdance and Fame girl. Thats me.
“She’s a maniac, maniac on the floor
And she’s dancing like she’s never danced before”
En ik kan niet anders, want weet je:
“On the ice-thin line of insanity is a place most never see
It’s a hard-won place of mystery, touch it, but can’t hold it”
Het krantenartikel; ’Depressie en het goddelijk vuur’ fascineerde me intens op de Kunstacademie
Dat ik de academie ooit in een interview in de plaatselijke krant – voor een portret over een afstuderende Kunstacademie student – (Ik verdenk ze van de verborgen ondertitel: ”Hoe komen sommige mensen zomaar 5 jaar een Kunstacademie door en behalen ze ook nog een diploma op hun 24e terwijl ze geen kaas van de wereld hebben gegeten?) vergeleek met een open inrichting, werd me niet in dank afgenomen.
De studenten van 30 jaar oud wisten tenminste al iets van de wereld. En dat zag je.
Toen ik zei dat ik schilderes wilde worden toen ik 4 was, of naar de Kleinkunstacademie wilde toen ik 7 was, had ik geen idee wat het was.
Ik dacht wellicht dat je daar kon zingen en dansen en tekenen en schilderen en in linoleum kon groeven- zodat ik niet iedereen thuis oeverloos hoefde te vervelen met mijn thuis toneelstukken (oké, oké, luister, Ik ben Olivia Newton – John. Breng deze brief naar John Travolta. Hij is op de set. Ik wacht in mijn trailer (dat was een tent in de tuin- te wachten op antwoord)
Mijn zus en vriendinnen brachten mij mijn eigen geschreven brieven heen en weer en ik zat hele dagen in een tent.
Soms gutste ik in mijn eigen linoleum vloer (Het rook zo heerlijk) op mijn slaapkamer.
Uw dochter leeft in een fantasie wereld.
Ja heerlijk he? Zeiden mijn ouders trots.
Ik hoefde daar helemaal niet voor naar de Vrije school.
Ik mocht er zijn. Zoals ik was.
Mijn moeder breidde antroposofische truien, mijn vader sjouwde bielsen mee naar de eigen opgezette crèche en mijn woede mocht ik botvieren op klei. Vloeken mocht ook gewoon thuis. (Daar hebben mijn kinderen nu trouwens wel last van)
Ik moest toen gewoon eerst vooral de Havo doen en mocht wiskunde laten vallen en vooral veel kunstgeschiedenis en toneel volgen. Buiten school.
Later zou ik uiteraard Kunst maken en beroemd worden. Dat ik was wie ik ben was wel lastig want daar kan je behoorlijk mee gepest worden hoor. Als je niet meeloopt en zomaar bent wie je bent.
En op al die kunstscholen rammen ze er dat er ook eerst weer uit.
Zodat je daarna je zelf weer kan ‘ vinden’.
Enfin, maar later zou John Travolta mij wel vinden. Vanzelfsprekend.
‘Fame! I’m gonna live forever
Baby, remember my name (Remember, remember, remember, remember)’
Ik ben niet bekend hoor. Wel erkend.
Het lijkt me naar om niet erkend, maar wel bekend te zijn.
En dat je dan make-up op moet. Of moet bukken voor telelenzen.
Wist ik veel dat Faam en Erkenning niet hetzelfde was.
Bij iedereen moet aarzelen of de intentie vanuit het hart komt.
En dat Erkenning fijn is en Faam een vloek kan zijn.
Dat je juist groeit van de zogenaamde failures wat eigenlijk verborgen successen zijn voor groei.
Precies wat Will Smith zegt. Yo.
Op de kunstacademie werd ik eindelijk serieus genomen toen ik bij fotografie – waar de leraar mijn huid vergeleek met de lichtste gradatie (zone X) mijn eerste naakt zelf portret maakte en met een speld in de hal ophing. sjo.
Ansel adams zou ik niet worden maar de interesse was gewekt en ik mocht door naar het volgende jaar. Maar daarover later meer.
Maar ik wilde en kon niet anders dan acteren.
En mijn hele zijn vulde zich met licht en een “Halleluja” toen ik een wedstrijd theatersport zag in het theater in mijn afstudeerjaar van de Kunstacademie.
Dat was ik, dat moest. Dit bedoelde ik altijd al. En ik deed het
Ik volgde mijn hart, ik liet het leven me meenemen. want ik was wie ik was nu eenmaal.
Speelde wedstrijden, stond met mijn theatergroep in finales van improvisatie wedstrijden en ik vloog. Ik was. Ik ben.
Maar toen ik in een gastles op een theateropleiding bij een BNer die met gewichtige stem vroeg wat ‘wij dan wel niet ‘wilden worden” antwoordde dat ik graag mezelf wilde worden,was hij daar niet zo van gediend.
Ik moest dromen hebben om te realiseren.
Die vreemde eend in de bijt. Coecoek.
Wist ik veel dat ik mijn kracht als zwakte zag
De theateracademie, twee volgde ik maar liefst, gulzig en dorstig baande ik mij door performances.
Daar waar het hart vol van is en niet anders kon dan dat. Ik stond op zwemvliezen in speeltuinen, liet knikkers naar beneden rollen op trappen in oude schoolgebouwen, reed met vleugels en rollerskates, maakte theater met anderen en solo, over de liefde, het leven en serveerde harten en hapte van tomaten en gaf mijn hart. En ziel.
Ik was Ivanhoe in een rood jurkje. Nee, Irene Cara op beenwarmers. Nee, Romeo en ook Julia
Maar het leven overviel me en ik had geen idee hoe me staande te houden en liet me in 7 sloten tegelijk meevoeren. Net als Emily in Paris was ik Elske in Holland
Ik liet me afleiden door liefde.
Door alles wat maar buiten mezelf lag.
Destructie, drama, slechte relaties.
Maar op een dag moet je gewoon naar jezelf. Geen ontkomen aan.
Trouwens, nu zijn er ook middelbare scholen al als kunstscholen.
Waar je HE LE MAAL jezelf kan zijn
Dat is ook het toelatingsbeleid.
En het baart me zorgen. Kan je dat dan niet sowieso altijd zijn?
De peer – pressure at that age!
Misschien is die op zulke scholen minder.
Maar ik bijt mn tong eraf om ze daarheen te stimuleren. Want dat is eigenlijk wat ik zelf wil.
Of misschien juist wel niet.
Mijn dochters zijn wildebrassen, maar ze vinden hun moeder uiteraard te raar, dus gaan ze naar een gewone school omdat ze ‘ het ook allemaal nog niet weten op hun 11e of 12e wat ‘ ze willen worden” en dat HOEFT ook niet. Goddank.
Want wat ik ze wel zeg is is wat mijn ouders ook zeiden.
Wordt wie je bent. Wees wie je bent.
Blijf bij jezelf. en je bent goed zoals je bent.
Let them talk And Fuck ‘m all!
Ik kan heel goed dromen. Wist u dat?
En ik vind het fijn. Als mezelf.
Want weet je wat nu zo mooi is:
Dat je dus altijd terug kan naar de kern.
Want je was altijd jezelf. Nog voordat je het werd. En dat weet je eigenste zelf eigenlijk ook wel.
Je moest het alleen beseffen. Wie je bent.Dan kan je altijd, ooit, op een dag, terugkomen bij jezelf.
Dus, ik trek nu mijn beenwarmers nu aan als u het goed vind. Want de muziek zet in.
“You got to do what you have to do, to do what you wanna do.”
It’s a push of the world, but there’s always a chance
If the hunger stays the night
There’s a cold connective heat, struggling, stretching for defeat
Never stopping with her head against the wind
She’s a maniac, maniac, I sure know
And she’s dancing like she’s never danced before
3 september 2020
PEPERNOTEN
Vandaag was dat toevallig met de pepernoot.
Mijn eerste gedachte was; ” He, nu alweer!?!” Wat natuurlijk een negatieve lading had die gelijk in die negatieve spiraal naar beneden ging met: “He.. nee gat, het wordt alweer herfst en winter en die regen en dan die stomme sinterklaas, krijgen we dat gedoe weer. Daarna het onbegrip en dan willen de mensen weer een sinterklaas en laat die hele sinterklaasviering toch transformeren naar de kerstman, eigenlijk is het toch eigenlijk al hetzelfde en waarom hebben we eigenlijk een BOOM in ons HUIS, al dat commerciële dom houdende geldverspillende…”
Ik fietste maar gewoon lekker door de regen naar huis .
Daar stond mijn dochter al natgeregend voor de deur.
“Mam, belachelijk het is zomer! En NU alweer pepernoten!
Maar… ik heb ze wel gekocht hoor..met chocolade mmmm smak hap tjomp Wil je een?”
Ik keek naar de pepernoot.
“Oh ja, vergeet ik aldoor .. “ ‘tjomp slik hap’
De regen, haar natte haar, het thuiskomen , de schemer, de pepernoten in de supermarkt
De mandarijnen in de fruitschaal die niet makkelijk schillen ..
Tja, een pepernoot is lekker. De RRR zit in de maand – Goed, het is nog zomer, en ik HOOP toch echt nog op een nazomer, en die aanblik van pepernoten stemt me mistroostig dat het al herfst wordt.
Maar dan toch , komt het onvermijdelijke
De seizoenen, het weer, het leven
Oktoberrrrr, Novemberrr Decemberrrr . Herrrrrfst.
Mijn schouders hingen nu en mijn bril was beslagen.
Terug naar de nazomer, “Elske,OM-denken”.
Mandarijnen die lekker in hun schil zitten en ook lekker smaken en makkelijk te pellen zijn.
November.. lichtmaand, samenzijn,. Kopje thee, kaarsjes, het oer GEZELLIGE.
Als we nou gewoon eens breken met de tradities, doe eens gewoon geen sinterklaas, geen kerst, geen 11 november – oei die vind ik zelf wel lastig., maar toch.
Maar steek gewoon wat lichtjes aan, help elkaar de R door. Geef elkaar een lichtje, een zetje, een hulp, maak een nieuwe traditie deel eten en je mantel en… deel een pepernoot!
Alles met deze nieuwe, bewuste, associatie
Elske, Jij had een idee, welkom in de studio.
Ze komen dus eind september in de schappen en we noemen ze ”om-denkertjes.
Het is een win- win, en dan zouden we van daar vanuit kunnen kijken naar een postbus 51 spotje, waar we dan natuurlijk ook gelijk de afstand positief kunnen omdenken. Het nieuwe normaal, maar was het oude dat dan? Geen handen meer schudden op feestjes (die weet ik WAAR hebben gezeten, of WAT hebben vastgehouden- Misschien wel een leuter of een maandelijkse inbreng gedaan op het toilet en toen zo de neus in, door het haar en toen zo de chips-bak in en toen mijn hand geschud die ik dan onmerkbaar moet afvegen aan mijn kleding.
Het kleffe kussen van vage bekenden die je NET iets te dichtbij trekken….of waarvan de after shave je de adem beneemt, of wellicht mijn adem zelf wel hun bedwelmd, heb ik wel geflost ..?
Ja, de vrijheid – of laten we het gerust WIJSheid noemen,-die kinderen ons eigenlijk al voorhouden met gewoon verlegen en met gezonde tegenzin- maar uiteraard wel beleefd want oh zo keurig opgevoed- een hand opsteken, Hoi, ik ben die en die .
In plaats van de stevige handdruk moeten we dan wel gaan werken naar een ferme oogopslag, die weer niet verkeerd begrepen moet worden ..maar toch …wie weet brengt het ook meer empathie teweeg en een echt kijken naar elkaar, wat dan weer……..
“MAMA!!!! We hebben een lek!! Het regent door mijn plafond!
Heb je je ramen weer open laten staan? “
“Gggggg gloeiende PEPERNOTEN!!! Het is verdorie Zomer .
28 july 2020
“Doe jij nog aan CORONA?! ”
Mijn desinfect spray waar ik net kassa, pinapparaat en tafels mee heb afgenomen blijft hangen in de lucht- het wolkje penetrante pure alcohol slaat op mijn luchtwegen. Ik houd een kuchje in en inhaleer diep- wie weet ontsmet het ook mijn adem tegen bezoekers die niet ” aan Corona doen.”
Ik kijk de man vanachter de bar niet begrijpend aan.
Hij vervolgt : ” Ik bedoel: doen jullie hier nog aan corona, met die maatregelen enzo? dat is toch niet te doen in deze kleine ruimte? 1,5 meter – wat een onzin allemaal – we mogen ook niks meer. “
Ik mompel ” eh.. ja.. dit is een cafe.. ehm openbaar. verantwoordelijkheid ehm..dus”
In plaats van het biertje aan te geven schuif ik het een meter over de bar naar hem toe-en ondertussen bedenk ik me dat één meter bier best een goed gegeven is in deze tijden.
Ik dirigeer hem vriendelijk naar buiten ” Kijk we hebben een versoepeld groot terras. Goed he? breng binnen naar buiten is mijn motto . daar buiten is nog een plekje, ziet u aan de overkant van de straat ..”
De man wandelt naar buiten. Ik was mijn handen nog maar eens.
“Anderhalve meter afstand- blijf uit mijn buurt! ga uit mijn buurt !!” Jo Janneke komt met paraplu gewapend het lege cafe binnen
“Jo Janneke, hoi. Misschien is dit iets te overdreven..we doen ons best maar misschien kan je beter, als je dan toch kiest naar het cafe te gaan,beter buiten blijven zitten dan kom ik naar je toe.. is dat wat?”
Ze knikt. doe maar een dubbele jonge jenever, het is toch al zeker drie uur, of niet? “
“Het is vijf voor drie ,Jo Janneke”
” Ja, doe maar dan. vijf minuutjes vroeger kan denk ik niet zoveel kwaad denk je niet?”
” Ik denk het niet, maar als jij vast gaat zitten dan breng ik het om klokslag drie uur bij je tafeltje. is dat wat?”
Ze knikt. “Je bent een lieverd.”
Buiten op het terras pakt meneer P. mijn arm vast. Dat is sowieso niet de bedoeling maar nu bevries ik even.
“Zeg lieverd, kun je mij een cola inschenken nu je toch aan het wandelen bent?” Ik kijk hem in de ogen en dan naar mijn arm. onmiddellijk laat hij mijn arm los.
” Oh sorry hoor … ben jij zo streng? “
Jo Janneke roept vanachter de druiventak dat ze het fijn vind dat ik tenminste oplet. Dat veel cafe’s daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Kijkmaar naar Antwerpen, dat zit zo weer op slot. let maar op, zegt ze.
Ik loop naar binnen, was mijn handen, schenk een cola in, loop naar buiten, pak wat vieze glazen, zet ze in de vaatwasser en was mijn handen weer.
Het is rustig- ik ontsmet de kassa knoppen nog maar even.
Thomas loopt binnen . Oh ja natuurlijk dinsdag. Thomas. natuurlijk. maltbier ,geen glas , bakje noten, contant .
” Zo streng hoeft het ook allemaal niet he? we moeten nog wat antistoffen over houden en we willen geen paniek zaaien, houd t wisselgeld maar, voor de coronapot”
Aan het einde van de middag druppelt het café vol.
“We hebben niet gereserveerd, maar mogen we wel op het terras?” Ik knik en maak weer vier mensen blij.
Alles gaat vloeiend- de stoelen allemaal op afstand, niemand staat, iedereen houdt rekening met elkaar , en het gaat gemoedelijk- het terras stroomt vol, maar ik heb de toko onder controle. ik kijk tevreden rond en ontsmet mijn handen nog maar eens.
Er komen wat mensen binnen. ” Nee mensen, niet naar binnen. Dat kan dus niet.”
“Ja maar wat moeten we dan?”
“Als je niet gereserveerd hebt binnen en er is geen plek meer, dan moet je naar buiten of schuilen aan de overkant of in die dure supermarkt hier tegenover of naar huis.”
Iemand vraagt of de ventilatie aan kan want
” Het is een beetje benauwd binnen.”
“Nee meneer, ik heb de ramen opengezet en de deuren tegen over elkaar dus het tocht hier een beetje, maar…dat is express, corona, weet u nog.?”
“Oh ja, u doet aan Corona, dat was ik even vergeten.”
“Mag de deur dan wel dicht ?”
Ik schud mijn hoofd … “Frisse lucht is heel belangrijk in een ruimte waar mensen komen .”
Jojanneke zwaait wild met met haar paraplu in het rond.
Meneer P. vraagt nu om bier, en vraagt of mijn optredens ook helemaal stil liggen. ik knik en ben bang dat hij gaat beginnen aan een van zijn zelf geschreven theatermonologen . ik ontwijk zijn biervraag want hij zou niet meer drinken. ik schuif hem water toe dat hij woest opdrinkt, met de blik in zijn ogen dat hij straks toch een borrel gaat nemen. Ik slik en spray nog maar wat.
Mensen willen erin, schuilen voor de regen, de anderen willen eruit.
Iemand mompelt- “Oh fijn, ik heb al maanden niet meer zo dicht tegen iemand aan gestaan”
Er klinkt wat gelach, er wordt wat om elkaar heen geduwd om naar buiten of binnen te kunnen en de anderhalve meter lukt natuurlijk niet .
Jo Janneke gilt en haalt uit.
Ze schreeuwt: “Als ik Corona wilde had ik wel het vliegtuig gepakt naar Spanje”
” Mensen- dit kan niet” zeg ik resoluut.
“Allemaal naar buiten, NU ! “
Dit alles duurt misschien twintig seconden
Twintig lange seconden van aerosolen, opgebouwde corona agressie en angst voor regen.
De regen stopt net zo snel als ie begon. Iedereen loopt braaf naar buiten. ik heb hier meer overwicht dan bij mijn eigen pubers.
” Wilt u alstublieft gaan zitten op het terras… U mag niet staan. Nee, ook niet binnen .Ja . dat zijn de maatregelen. Maat-re-ge-len Boetes. overzicht.enzo, we willen open blijven, We hebben naasten en geliefden .. we zijn verantwoordelijk-samen.. begrijpt u? Dankuwel. “
“We mogen ook niks meer en die Willem Engel heeft gelijk en wie weet Doutzen Kroes ook wel en ik vind dat..”
” Ach, wat lul je toch roept iemand anders, dat kind heeft gelijk,
“Juffrouw, mag ik drie bier…,”
“Pardon; mogen wij een kaasplank hier? dat had ik al 2 minuten geleden besteld…”
Ik laat mijn schouders hangen.. moedeloos.
Dan beeld ik mijn ‘moed muziek’ in
(de tune van Ivanhoe uiteraard ), recht mijn rug, stap één van de uitgeklapte bankjes van het -haal binnen naar buiten- terras op.
Dat is stom, want ik sta aan het uiteinde van de bank dus die kiept bijna om.
Meneer P. houdt hem tegen aan de andere kant en knikt me aanmoedigend toe.
Eigenlijk was meneer P. producent of regisseur van een gevallen bekend theatergezelschap en theatermaker op vroegere festivals en ‘als hij daar nog had gezeten dan had ie het wel geweten met rollen voor mij’ zegt ie altijd “maar ja, tijd en subsidies en drank..en nu Corona, dus ja…”
De Ivanhoe tune zwelt aan. En dan is er een stilte. De menigte kijkt naar me op:
“Kijk, mensen, dit is nu mijn Toko, morgen staat er iemand anders in deze toko, maar we hebben hier met zijn allen een beleid. Een beleid om deze kroeg open te houden, jullie verantwoord en veilig te ontvangen en het personeel gezond te houden.
Dat is gewoon de deal. Klaar, niks aan te doen, wen er maar an.
Ja beste mensen, er wordt geklaagd, geklikt ,verraden, opgetreden.
Ik begin een vurig betoog over nare bijsmaken en over de medemens en over gezond verstand.
Over accepteren wat de situatie is. Zoals die is en terwijl ik praat verkondigt een andere waanzinnige waanzin over een virus waanzin en gaan nu in Antwerpen veel cafe’s in lock down. En wij -nog- open beste mensen, en dat houden we graag zo.
Over een maatschappij waar succes gelijk staat met egoïsme, over de lage gun-factoren en over toerisme en migratie en dat ik daar een prachtig boek over lees en…
Een paar mensen beginnen te mompelen..
Ja, inderdaad dat ene boek waar ik jullie vorige zomer hier allemaal elitair mee onder de arm zag lopen. Leer daar nou van verdomme.
Ik vervolg mijn kolkende woordenbrij over dat Trump nog steeds een imbeciel is wat, logischerwijs, leid naar Narcisme.
Over gezond verstand gebruiken. Maar hebben we dat nog?.
Dan vervolg ik over de vliegtuigen en hun ventilatie en dat de economie blijkbaar koste wat kost moet doorgaan en dat kost nogal wat . Maar de mondkapjes waren de regering te duur blijkbaar.
En we zeuren allemaal maar alles heeft effect op iedereen en alles is relatief en de ene heeft niks en de ander te veel .
En dat we elkaar misschien wat kunnen helpen en minder veroordelen, empathie te onderzoeken.
Als dochter van een wetenschapper en neuropsychologe en het management met de paplepel ingegoten, was het wellicht rebels te kiezen voor een leven als kunstenaar en barvrouw. Ik hap naar adem om te starten over aangeleerde en emotionele intelligentie, maar Meneer P. kucht zijn regisseur kuch.
ik dwaal af inderdaad (afbouwen Elske)
De eindtune van Ivanhoe zet zachtjes in ..
Dan vervolg ik dat we hier tenminste nog in een welvarend land en -meestal- niet met zijn achten in een appartementen complex met veertig graden en één gedeelde airco wonen en geen vuilnisbakken hoeven leeg te eten, hoewel, sommigen wel, maar de wereld is van de rijken.
Ik schreeuw iets over seksisme en feminisme en dat ik okselhaar heb onDANKS de influencers en Instagram! hashtag!
En waarom we de vluchtelingen niet gewoon opnemen verdomme en waarom horen we daar niks over.
En als je in Portugal of Spanje bent geweest dan vind dat hartstikke leuk voor je en hoop ik dat je in goede gezondheid verkeert, maar ik spreek de eerst komende twee weken even niet met je af. Dat is niet zeikerig bedoeld, dat is gewoon rekening houden met mensen in mijn omgeving die bijvoorbeeld wél besmettingsgevaar hebben.
En dat gezond vóélen iets anders is dan het zíj́n.
Nog wat peptalk om af te sluiten, want de laatste noten zetten in: Ja, slik vitamine c en d en ga WEL naar buiten: Heb een fijne vakantie, ga de natuur in en wees samen, maar daarvoor hoef je niet in elkaars gezicht te hoesten.
En dan, nu ik hier toch sta, nog even dit:
Ik zucht en vloek- precies gelijk met de eindbeat en roep schor: “Black lives matter!.’
Ik open mijn ogen kijk om me heen. Mijn vuist nog omhoog.
Alleen Jo Janneke staat er nog met haar paraplu.
Ze doet haar paraplu open en loopt weg:
“Je had je mondkapje op moeten doen- dit was toch een soort optreden – en dat is illegaal. Jammer, heel jammer. Ik ga onmiddellijk aangifte van je doen.”
Meneer P. laat het uiteinde van de bank ineens los. Ik wankel maar spring er net op tijd af.
” Tja..ik HEB beter van je gezien Elske. Het was onsamenhangend. Maar… wel overtuigend . We zouden dit in een pop- art scene wellicht kunnen uitbouwen. Een keertje.
Doe me eerst nog maar een dubbele jenever.”
” Maar meneer P. u was toch gestopt met drinken? Wacht, ik pak wel een spa rood voor u, van de zaak, voor uw vertrouwen. “
Als ik buiten kom met een spa rood is meneer P. ook weg.
fluister ik als voor een lege zaal
Ik ga zitten in mijn lege toko.
Er zijn cafe’s in Amsterdam waar vrouwen zoals ik de handhavers zijn.
Café bitches, Kroeg bitches of zelfs Street bitches.
Dat zijn mensen die over terrassen gaan om mensen op afstand te houden en in te peperen wat ze vergeten.
En waar ze die niet hebben, zijn ze er dringend naar op zoek.
Het is een vak apart. Ik hoor de slogan al: “Café-bitch, je moet het maar kunnen”
oh nee.. dat was wat anders.
Maar.. ik zou de slogan zelf natuurlijk kunnen bedenken en inspreken. das toch eigenlijk óók mn vak.
Nah, ik denk dat ik een prima Café – bitch ben van mn eigen toko.
Toch nog een vak geleerd.
22july 2020
consequent zijn kun je leren of Een hele lange column
Soms heb je zo’n dag . Dat je dat eigenlijk al weet terwijl je er al middenin zit- maar dat je een afslag had moeten nemen in de keuzes van die dag- maar je intuïtie niet hebt gevolgd.
Zo’n dag als vandaag. Mijn lief is al met zijn kinderen naar de zee gefietst voor hun vakantie.
Ik houd ook van de zee -en van hem- en ik mis de zee het is vakantie dus ik -en mijn kinderen helpen; wij brengen hun kampeerspullen naar de camping en halen daarna een ijsje.
Althans. ..dat is het plan.
De zon straalt, zij zijn al bijna al op plaats van bestemming en wij komen net wat eerder aan-We moeten dus even wachten.op een natuurcamping- in de zon- corona style.
Naast een stortplaats van een chemisch toilet. Er is iets met een gewikkelde veter om de trapper van een van zijn kinderen.ik pak vast een karretje en laad uit. Ik heb zin in de zee en ga daar zo heen met mijn dochters.
Maar als ik naar mijn dochters zie ik dat het ‘zo’n dag’ is .
Eerst is het ritje op de bagage kar. leuk hoor, daar niet van.
Dan is het ‘Hoe lang duurt het nog?’ Dan is er mijn: ‘Ga maar even in de speeltuin wachten.’ dan is ‘te warm’ ‘te saai’ en een wederom :’ Hoe lang nog’
Dan komen ze aanfietsen en ben ik blij en mijn lief en zijn kinderen ook . En mijn kinderen niet.
Ze zijn blijkbaar moe en warm en verwend. En het is misschien nog steeds best lastig soms.
Als ik ook nog even mee loop om te kijken waar hoe de camping is en waar hun plek is voelen ze natuurlijk ook dat ik tijd rek met mijn vriend te zijn.
” We zouden toch alleen de spullen brengen” “Rijden we daarom zo lang, we zouden toch een ijsje” I
k heb iets fout gedaan , waar komt dit vandaan, heb ik dit gedaan? dramt het in mijn onderbuik.
Het zeurt. ik knars met mijn tanden Dat betekent dat er storm op komst is in mijn diepste wezen.
Ik denk dat ik het wel voor me kan negeren, als ik heel hard slik, maar niks doorslik.
“Zij hebben net 3 uur gefietst Jullie zitten een half uur tik – tokkend met diezelfde DREUN op je reet in de auto!
Groet ze dan gewoon!! of doe dan in ieder geval ALSOF je iets van een opvoeding hebt meegekregen!”
Maar dat groeten hadden ze al wel gedaan. al was het verlegen en binnensmonds en wegkijkend. Ik let gewoon niet op. Schouderophalend en met een blik van ” Wij wilden dit niet. JIJ wil naar zee ,” kijken ze me aan.
De “boeien” blik- en die blik kan ik niet goed verdragen.
Die blik triggert Het komt van diep en laag uit mijn onderbuik ‘Verwende … Vergeet het ijsje vergeet de hele vakantie stelletje..OEOE!’ Ik slik ne wel een hele dikke brok weg en lispel wat verzonnen kalme spirituele mantras. hamamanammmmmaoommmmhammmaaannammm
“Ga maar in de auto zitten , gaan we linea recta naar huis. hehe fijn.
Ze lijken opgelucht : Mama is eens consequent. ( dat zou een leuk Annie mg stijl titel en liedje kunnen worden, bedenk ik me nog – moet je iets mee doen Elske) toet toet. dahagg!
Mijn ogen branden Want ik straf hun niet, ik straf alleen mezelf Ik wil ook aan zee ik wil ook vakantie ik wil ook dat mijn kinderen het fijn hebben ,ook met mij en ik wil bij mijn lief zijn.
En zijn kinderen mogen er ook bij natuurlijk en dat al onze kinderen het dan leuk hebben met elkaar en dat ik niet zo prikkelbaar ben; een dolle Pippi Langkous week !
Maar we zwaaien ze uit, we gaan niet langs zee en ontvangen geen beloning.
Onderweg naar huis huilt de oudste ineens. Omdat ze geen kitten mag (Dat ijsje boeit ze niet, heeft ze ook niet geboeid. die fase zijn ze voorbij, die van ijsjes ze willen hangen, schermen, gamen en vooral NIET met hun moeder zijn- doe er je voordeel gewoon mee mam. ..maar voordat ik de ene fase door heb begint de volgende alweer.)
Ze huilt ,want papa heeft een kitten voor haar en ze wil zo graag een kitten Maar van mama mag het niet want we hebben al een oude poes en een konijn. die beter verzorgd mag. En ik heb blijkbaar iets gezegd van _ ha, een kitten sure. tuuuurlijk- als hij alles betaald dan…. ja, dat zou hij dan doen… oh..
Ze is boos- onrecht kolkt in haar op: je hebt het BELOOFD.
Daar schuurt iets knarsend langs mijn nekhaar. De belofte Denkend: Natuurlijk heeft papa een kitten voor jou, een kitten maakt vast veel goed. Ik zit vast. verdomme ,ik heb mezelf klem geluld.
En ik wordt gemanipuleerd aan alle kanten waar ik bij sta en ik heb het door. Schuldgevoel en zwakte Thuis rennen ze naar hun kamers terwijl ik de snelweg goden dank er heelhuids te zijn en ramt de jongste haar kamerdeur dicht- zo hard dat de trui die tussen haar deur zit- van een vriendin- de deur klem zet.
Woede Ik ga adem halen op mijn kamer en probeer als ik rustig ben de deur te openen, te forceren, te rammen, de trui er onder weg te krijgen
Dat lukt. maar de trui scheurt ‘Dat was niet míj́n trui Mama”
De buurt app’ dan maar inschakelen: een ladder, iemand? #sluit jezelfinindevakantie? smiley .
En binnen 3 tellen krijg ik de coördinaten van een ladder- staan er twee buurmannen en een buurvrouw in mijn tuin met een ladder, een breekijzer en schroevendraaiers.
Mijn dochters vinden het een groot avontuur.
Ondanks mijn hoogtevrees vind ik dat ik ook door het raam moet.
‘Als alleenstaande moeder moet je ook soms vader zijn zeg ik, en zeker feministisch !’ en klim de ladder op.
Goede intenties van de buren om de deur heel te laten wuif ik weg; ‘Kijk dan even rond hier, zeg ik
“Ze kijken rond- zien de ravage van een moeder met 2 pubers en een corona meltdown ( een lockdown kan je dit niet noemen) geven elkaar een knik; en rammen de deur in .
De buurvrouw vraagt of ze kan helpen :Ik twijfel met te antwoorden tussen: “Schenk maar wat in” , of ;
“Misschien een heel leuk zomerkamp voor onze kinderen waar ze het heel leuk en goed hebben en wij zelf ook “? Maar terwijl ik het zeg bedenk ik me dat ik juist wel met ze wil zijn, maar zij niet met mij- of wel met mij maar in hun eigen “space”- die 1,5 meter bevalt ze misschien ook goed als ze dat met mij mogen …? en dat zo de cirkel des levens is, en dat dat ok zal gaan zodra ik het maar accepteer.
En dat ik de schuur moet opruimen, het huis moet schilderen en moet tuinieren.
” Thank you, all is fine” zeg ik moedig. (ze is Engels, en haar engelse accent en lieve woorden maakt eigenlijk dat ik me al rustig voel, dus ze heeft al geholpen.)
Met een harde tik valt de deurklink eruit, dan kraakt het breekijzer en de deur scheurt open. De ogen van mijn kinderen glunderen van het avontuur .
Corona holidays
Ik heb spijt dat ik niet de zee heb geïnhaleerd. Ik had zee nodig, zij een ijsje en alledrie wat liefde.
En misschien wat ruimte?
Ik haal adem en ga koken en dan vertelt het buurmeisje die ook bij deze avonturen kwam kijken het akelige bericht van de meisjes op een vlot en dat blijken bekenden en alles zinkt even heel diep in relativiteit.
Adem in, adem uit Besef, zelfkennis en vermoeidheid maken zich meester.
De lucht is geklaard door alles te laten zijn. mijn heup dreunt van het deur rammen . Ik gooi een wasje erin, stop mn kinderen in bed en fluister dat ik van ze houd. zielsveel.
Ik besluit morgen maar te tuinieren ,kruip in bed en stuur mijn lief een app “Geniet met z’n 3 ! Ik mis je “
Ik besluit mijn serie af te kijken met een grote kop thee en chocola , het zijn nog maar een paar afleveringen, maar de suspense is killing en dan ineens gaan alle hoofdpersonages van wie ik ben gaan aan houden allemaal dood .
Ik huil en val in een diepe onrustige slaap met dromen over buurmannen en breekijzers en ijsjes ,kinderen, mijn lieve lief en een zee van onrust en verlangen
Zo’n dag.
S nachts krabbel ik slaapdronken iets op een papiertje van to do : morgen een hond vinden om uit te laten met z’n 3 Aarden, intuïtie en de waarheid .
spreek je eigen waarheid Of schrijf hem op
