A TYPISCH

3 augustus 2022

Het is een mooie zonnige dag en ik heb de wekker extra vroeg gezet.

Mijn badpak trek ik na het douchen alvast aan om, in de tijd dat mijn dochter een afspraak heeft, te gaan zwemmen.

Een lijstje ligt klaar met to do en echt niet vergeten.

Ik wil ook het idee wat in mijn hoofd opkomt onthouden en ik open alvast een leeg tabblad en start dan mijn eerste onlineafspraak.

De afspraken (twee online, twee live, waaronder de fysio) zijn geschreven op een krijtbord, agenda en zit in mijn hoofd. De lijst ligt ernaast met pen om door te strepen.

De ochtend is fris, mijn hoofd ook.

Dan is er een verandering; de afspraak van mijn dochter.

 Het gaat niet door, maar mijn badpak houd ik aan hoor!

 Er is hier zoveel water om in te zwemmen in de buurt.

 En ik heb nu extra tijd.

Door dus.

Ik neem nodige pauzes, ontbijt, zet de vuilnis buiten.

 Hoor ik nou het piepje van de was?

Straks. Niet nu.

Terwijl ik die dingen doe komen er natuurlijk ook weer andere dingen in mijn hoofd op, en ik weet hoe mijn hoofd werkt inmiddels. Ik leer het steeds beter.

Doe ik zo.

Nee, doe maar gelijk.

Er poppen ideeën in mijn hoofd. Lumineuze plannen.

Mijn studie Deens ligt te verstoffen.

Mijn drumstel kijkt smekend en de boeken stapelen zich op in verleiding.

Of ik ontdek een informatie site, een link naar een artikel, die razend interessant is, en klik door.

Ken uzelf, schrijf het op. Open het tabblad. Voor morgen. Niet nu.

Mij krijg je niet gek hoor.

Er komen en gaan kinderen.

Er wordt wat gevraagd, gezegd en iets wat nog moest en nog zou. Of wat mag en waarom niet of wel.

Er parkeert een scooter.

Helmen op de tafel.

Wat gaan dingen snel.

Er klinken wat meldingen, appjes, mails. Die ik uitzet.

Waardoor ik de melding van een online gesprek mis.

Kak

Wat gebeurd hier?

Een jaar geleden kende ik mijn hele agenda gewoon uit mijn hoofd.

Een vol brein.

Window of tolerantie enzo.

Gewoon teveel in te weinig tijd

Gewoon nog vaker naar de film moet ik, dan is mijn hoofd altijd zo fijn gekaderd.

ik schrijf de tijd van de fysio voor de zekerheid toch op mijn hand.

Dan is er even niets, en ik besluit een goede vriendin te bellen, terwijl ik wandel.

De zon is warm. Energie. Vitamine. D

ik moet trouwens ook nog B en E en magnesium halen.

Zuurstof.

Thuis zie ik het boodschappenlijstje.

Dat moet nu gebeuren. Op de fiets.

Vriendlief van oudste dochter eet mee.

Courgette, paprika, rijst, groene curry.

Daar gaan we niet over nadenken. Gewoon zin an. hakken die groentes en tjop in de pan. Intuïtief koken met Elske.

Ik moet eigenlijk nu eerst naar de Etos, dat eten kan wel na de fysio.

17.45 staat er op mijn hand.

Kak. De fysio...dat is nu!! hoezo Etos?! NU!

Ik draai om en kom ik net op tijd, oké 1 minuut te laat, binnen.

En bedenk me

Dat ik mijn badpak nog aan heb.

En dat terwijl ik droge naalden in mijn bil krijg.

Ach, heeft zij weer een anekdote van die vrouw die met badpak aan kwam.

Misschien dan gelijk een duik na de fysio?

Maar dan moet de groene curry en is de Etos al dicht.

Het is ook wel goed geweest zo.

We eten gezellig. We tafelen zelfs. Ik kook, kinderen ruimen af. Maken toetjes.

Het kan allemaal best.

Als ik ‘s avonds eindelijk naar een van mijn verlangende boeken reik, ben ik de laptop al helemaal weer vergeten die daar alweer uren onaangeroerd staat.

De cursor knippert nog in het lege tabblad van dat verhaal wat ik wilde gaan vertellen.

Misschien morgen.

Misschien ook niet.

Ik klap het scherm dicht.

Eerst douchen.

In mijn badpak.

Zwemmen was niet meer gelukt.

Zo lukt het nog een beetje

Ik sla mijn boek open

en kader heerlijk weg.

Doe er je voordeel mee.

Met dat volle hoofd.