CONSEQUENT ZIJN KUN JE LEREN

of; een lang verhaal

zomervakantie 2019

Soms heb je zo'n dag .

Dat je dat eigenlijk al weet terwijl je er al midden in zit-, maar dat je een afslag had moeten nemen in de keuzes van die dag-, maar je intuïtie niet hebt gevolgd.

Zo'n dag als vandaag.

Mijn lief is al met zijn kinderen naar de zee gefietst voor hun vakantie.

Ik houd ook van de zee - en van hem - en ik mis de zee, het is vakantie, dus ik -en mijn kinderen helpen;

wij brengen hun kampeerspullen naar de camping en halen daarna een ijsje. Althans. ..dat is het plan.

De zon straalt, zij zijn al bijna al op de plaats van bestemming en wij komen net wat eerder aan- moeten dus even wachten.op een natuurcamping- in de zon- corona style.

Naast een stortplaats van een chemisch toilet.

Er is iets met een gewikkelde veter om de trapper van een van zijn kinderen.ik pak vast een karretje en laad uit.

Ik heb zin in de zee en ga daar zo heen met mijn dochters.

Maar als ik naar mijn dochters zie ik dat het  'zo'n dag' is .

Eerst is het ritje op de bagage kar. Leuk hoor, daar niet van.

Dan is het 'Hoelang duurt het nog?'

Dan is er mijn: 'Ga maar even in de speeltuin wachten.'

Dan is 'te warm' 'te saai' en een wederom:' Hoe lang nog'

Daar komt vriend met zijn twee kinderen aanfietsen en ben ik blij en mijn lief en zijn kinderen ook .

En mijn kinderen niet.

Ze zijn blijkbaar moe en warm en verwend. En het is misschien nog steeds best lastig soms.

Als ik ook nog even mee loop om te kijken waar en hoe de camping is en waar hun plek is voelen ze natuurlijk ook dat ik tijd rek om met mijn vriend te zijn.

 " We zouden toch alleen de spullen brengen mam"

"Rijden we daarom zo lang, we zouden toch een ijsje"

Ik heb iets fout gedaan, waar komt dit vandaan, heb ik dit gedaan? Dramt het in mijn onderbuik. Het zeurt.

Ik knars met mijn tanden Dat betekent dat er storm op komst is in mijn diepste wezen.

Ik denk dat ik het wel  kan negeren, als ik heel hard slik, maar niks doorslik.

"Zij hebben net 3 uur gefietst, Jullie zitten een half uur tik - tokkend  met diezelfde DREUN op je reet in de auto!

Groet ze dan gewoon!! of doe dan in ieder geval  ALSOF je iets van een opvoeding hebt meegekregen!"

Oeps, daar ging ik.

Dat groeten hadden ze al wel gedaan. Al was het verlegen en binnensmonds en wegkijkend. Ik let gewoon niet op.

Schouderophalend en met een blik van "  Wij wilden dit niet. JIJ wil naar zee ," kijken ze me aan.

De "boeien" blik-En die blik kan ik niet goed verdragen. Die blik triggert iets .

Het komt van diep en laag uit mijn onderbuik

'Verwende ... Vergeet het ijsje vergeet de hele vakantie stelletje..OEOEOE>............."

Ik slik nu wel een hele dikke brok weg en lispel wat verzonnen kalme spirituele mantras.  hamamanammmmmaoommmmhammmaaannammm

"Ga maar in de auto zitten, gaan we linea recta naar huis."

hehe fijn. Ze lijken opgelucht : Mama is eens consequent.

(Dat zou een leuk Annie mg stijl titel en liedje kunnen worden, bedenk ik me nog - moet je iets mee doen Elske)

Toet toet. dahagg! 

Mijn ogen branden

Want ik straf hun niet, ik straf alleen mezelf.

Ik wil ook aan zee, ik wil ook vakantie.

Ik wil ook dat mijn kinderen het fijn hebben,ook met mij en ik wil bij mijn lief zijn. En zijn kinderen mogen er ook bij natuurlijk

En dat al onze kinderen het dan leuk hebben met elkaar  en dat ik niet zo prikkelbaar ben; een dolle Pippi Langkous week !

Maar we zwaaien ze uit, we gaan niet langs zee en ontvangen geen beloning.

Onderweg naar huis huilt de oudste ineens.

Omdat ze geen kitten mag (Dat ijsje boeit ze niet, heeft ze ook niet geboeid. die fase zijn ze voorbij, die van ijsjes. Ze willen hangen, schermen, gamen en vooral NIET met hun moeder zijn- doe er je voordeel gewoon mee mam.  ..maar voordat ik de ene fase door heb begint de volgende alweer.)

Ze huilt ,want papa heeft een kitten voor haar en ze wil zo graag een kitten Maar van mama mag het niet want we hebben al  een oude poes en een konijn. die beter verzorgd mag. En ik heb  blijkbaar iets gezegd van :Een kitten ? leuk, tuuuurlijk- als hij alles betaald dan.... ja, dat zou hij dan doen...

oh..

Ze is boos- onrecht kolkt in haar op: je hebt het BELOOFD. 

Daar schuurt iets knarsend langs mijn nekhaar. De belofte.

Denkend: Natuurlijk heeft papa een kitten voor jou, een kitten maakt vast veel goed.

k zit vast. verdomme ,ik heb mezelf klem geluld. En ik wordt gemanipuleerd aan alle kanten waar ik bij sta en ik heb het door. Schuldgevoel en zwakte 

Thuis rennen ze naar hun kamers terwijl ik de snelweg goden dank er heelhuids te zijn en ramt de jongste haar kamerdeur dicht- zo hard dat de trui die tussen haar deur zit- van een vriendin- de deur klem zet. Woede

Ik ga adem halen op mijn kamer en probeer als ik rustig ben ,en zij ook, haar deur te openen, te forceren, te rammen, de trui er onder weg te krijgen.

Dat lukt. Maar de trui scheurt  'Dat was niet mijn trui Mama" 

De buurt app' dan maar inschakelen: een ladder, iemand? #sluit jezelfinindevakantie? smiley . 

En binnen 3 tellen krijg ik de coördinaten van een ladder- staan er twee buurmannen en een buurvrouw in mijn tuin met een ladder, een breekijzer en schroevendraaiers.

Mijn dochters vinden het een groot avontuur

Ondanks mijn hoogtevrees vind ik dat ik ook door het raam moet.

'Als alleenstaande moeder moet je ook soms vader zijn zeg ik, en zeker feministisch!' en klim dapper en met trillende benen de ladder op.

Goede intenties van de buren om de deur heel te laten wuif ik weg; 'Kijk dan  even rond hier, zeg ik "Ze kijken rond- zien de ravage van een moeder met 2 pubers en een corona meltdown ( een lockdown kan je dit niet noemen) geven elkaar een knik; en rammen de deur in .

De buurvrouw vraagt of ze kan helpen. Ik twijfel met te antwoorden tussen: "Schenk maar wat in" , of; "Misschien bestaat er een heel leuk zomerkamp  voor onze kinderen waar ze het heel leuk en goed hebben maar wij zelf ook "? 

Maar terwijl ik het zeg bedenk ik me dat ik juist wel met ze wil zijn, maar zij niet met mij- of wel met mij maar in hun eigen "space"- die 1,5 meter bevalt ze misschien ook goed als ze dat met mij mogen ...? En dat zo de cirkel des levens is, en dat dat ok zal gaan zodra ik het maar accepteer. En dat ik de schuur moet opruimen, het huis moet schilderen en moet tuinieren.

" Thank you, all is fine" zeg ik moedig. (ze is Engels, en haar Engelse accent en lieve woorden  maakt eigenlijk dat ik me al rustig voel, dus ze heeft al geholpen.)

Met een harde tik valt de deurklink eruit, dan kraakt het breekijzer en de deur scheurt open.

De ogen van mijn kinderen glunderen van het avontuur .

We are going on Corona Holliday ...neuriet het in mn hoofd.

Ik heb spijt dat ik niet de zee heb geïnhaleerd

Ik had zee nodig, zij een ijsje en alle drie wat liefde.

En misschien wat ruimte?

Ik haal adem en ga koken en dan vertelt het buurmeisje dat ook bij deze avonturen kwam kijken het akelige bericht van de meisjes op een vlot en dat blijken bekenden en alles zinkt even heel diep in relativiteit.

Adem in, adem uit

Besef, zelfkennis en vermoeidheid maken zich meester.

De lucht is geklaard door alles te laten zijn.

Mijn heup dreunt van het deur rammen .

Ik gooi een wasje erin, stop mijn kinderen in bed en fluister dat ik van ze houd. Zo zielsveel. 

Ik besluit morgen maar te tuinieren, kruip in bed en stuur mijn lief een app: "Geniet met z'n

drie. Hij legt neer. "Ik mis je " zeg ik nog

Ik besluit mijn serie af te kijken met een grote kop thee en chocola, het zijn nog maar een paar afleveringen, maar de suspense is killing  en dan ineens  gaan alle hoofdpersonages van wie ik ben gaan  houden allemaal dood .

Ik huil mijn ogen stuk en val in een diepe onrustige slaap met dromen over buurmannen en breekijzers en ijsjes, kinderen, mijn lieve lief en een zee van onrust en verlangen

Zo'n dag.

'S nachts schrik ik wakker en krabbel ik slaapdronken iets op een papiertje van to do: Morgen een leenhond vinden om uit te laten met z'n 3.

Aarden, intuïtie en de waarheid . 

Spreek je eigen waarheid

Of schrijf hem op.

De volgende dag wandelen we buiten met de hond van een vriendin. Een heel uur. Gewoon, om de hoek, in het park.