STERRENSTOF

22 oktober 2022

Zilverpoetsen met oma

met de Brasso.

Opa werkt nog een paar uur aan de boekhouding.

Om anderen te helpen.

Papieren op het kabinet

daarna warm eten.

Prakken. Het lekkerste hapje voor het laatst.

Een kommetje voor jus,

aan dierenbelangen dacht ik alleen af en toe.

Hopjesvla toe.

Mens, erger je niet

verliezen hoort erbij.

Yahtzee, full house

Oma met naald en draad.

Kleding verstellen, gordijnen innemen

het ratelen van de naaimachine

Samen schilderen.

Bloemetjes op dienbladen.

's Avonds Rons honeymoon of Ted de Braak

het vangen van de stokken,

de trommel met lekkernijen

Pindaflips in een schaaltje, glaasje prik erbij.

Opa op zijn zetel

het gescharrel naar de keuken

Het gekibbel of gemopper onderling.

De hond

Bladeren door de eindeloze stapel Donald ducks, gebonden aan elkaar

Door de fotoalbums van vroeger

tot de foto's loslieten

De langspeelplaten

het hoekje met de poef.

“De kat van ome Willem

is op reis geweest, op reis geweest, op reis geweest…”

Opa zingt mee en blijft zingen

zelfs tot op een mooie pinksterdag nog aan toe hij er niet meer is.

De draaischijf te hard zetten aan de hoorn van de telefoon

Het draaien aan het gehoorapparaat zelf

piep, piep

Wat zeg je?

Het gerochel.

Je rookt teveel.

“Elke woensdagmiddag ga ik naar het pleintje, boodschappen doen, bij de supermarkt”

Naar het plein met Oma voor een boodschap

Met de wieltjes terugrijden.

Nog even 20 keer koppeltje duiken op het rek.

Ik denk dit nu met het besef van nu

De wijsheid die ouderen moeten hebben

Maar ook de bijkomende bezorgdheid en oplettendheid

hoofdschuddend.

Het lichamelijk ongemak.

Is het bitter?

Of bitterzoet.

De wijsheid in pacht maar juist achter geraken.

“Wil je nog een koekje?

Kopje thee? Wat chocolade?Ik heb after Eight”

“Nee hoor oma. dankjewel.”

“Ik kan aan jou ook niets kwijt.

Er mag een moment van weemoed zijn

van een grog als je keelpijn hebt

daar hoef je niet eens keelpijn voor te hebben

Gewoon het verwennen

puur omdat jij het bent.

En het goed is zo

het huis van samenkomst

Hoe versplinterd ook

altijd een baken.

De verstilling

Van dezelfde dingen op dezelfde plek

Vervagende foto’s, de klok

waar de een uit moet breken,

voelt een ander zich geborgen.

Er was de geur van de citroen geranium

en die van de leren handschoenen

Het rolletje pepermunt,

Werthers Echte in je tasje.

De geluiden van het huis.

Het nieuwtje wat zich altijd snel verspreidde

De kachel waar we niet op mochten zitten

maar allemaal op zaten. In de winter.

Het roken in de kamer.

De stoel waar ik eindeloos in draaide

En de zetel waarin jij uitkeek en zei

dat geluk in het moment zit, en in ons allen

en in de liefde en de eindeloosheid daarvan.

Wat rijkdom is, wat het hart zegt. Of vol van is.

Mijn onwetendheid nog over het leven en de veelheid.

Geen besef dat jullie zelf ook ouders waren.

Van weer de helft van mijn ouders

en er vast ook van alles was

Maar in mijn draaistoel

zei me dat nog niets

Er was het brein

van korte termijn

van nu en nog niet later.

Met de leuning waar we niet aan mochten pulken

ik heb die zetel nog

mijn kinderen hebben de bekleding wel helemaal losgekregen

Omdat ik niet het kader had

of de vaste omlijsting.

Waarschijnlijk te goed begreep hoe fijn het was. Die leuning.

Hoe je gelijk had

toen ik vroeg

Hoe weet je dan Opa? Als je dan echt verliefd bent

Dan weet je dat lieverd, dan weet je dat gewoon

Dan is het goed zo. dat komt nog wel.

Het overzicht

de structuur

de opa’s en oma’s van weleer?

Nee, nu nog

Als ik met mijn kinderen langs hun opa en oma ga

veel te weinig trouwens.

Niemand die iets wil

van mails of apps of gejaagdheden van

zogenaamde drukte

Geen adem die hoger wordt en sneller.

Maar gewoon het zijn, het ook mogen.

Van het moment

van de tijd. Het hier-en-nu.

En ooit of never-ever

or allways and after.

Wat mij steeds meer doet verlangen naar het weiland

de boerderij van ‘later als ik groot ben’

Het weiland en de keukentafel

waar een kat mij aankijkt

Wat diertjes

En jij natuurlijk. (mijn opa had gelijk)

Regenlaarzen bij de deur

voor het bos, het weiland of gewoon de tuin

voor klein en groot

Ik weet zelf ook wel,

Dat in de puberteit de mobiel zwaarder weegt dan het vallende blad, de geur van mos of een kastanje.

Maar ikzelf zoek nog graag de bladeren,

en stamp nog door de plassen

kus jou, nog graag heel veel in een regenbui

En, daarbij, soms lukt het heus

Om de magie van een kastanje, of de geur van herfst vast te pakken,

Als sterrenstof

De liefde vinden, voelen

In de tomeloosheid van het zijn.

Of gewoon, als een pepermuntje vinden in je tasje.