WILD ELECTRIC DONKEY RIDE

Leestijd: electrisch : 3 minuten

Onthaast wellicht 5

 Electric terrified

Goed. Oké dan. Vooruit dan maar. Ik heb immers al een keer eerder op een elektrische fiets gefietst. Ergens. Een keer. Van een hotel. Die fiets had gewoon drie standen. Geen ondersteuning

Een beetje meer of best wel veel. Dat ging best lekker. Op een lang recht stuk. In de weilanden.Van Groningen.

Nu heb ik hele leuke workshops.

In Amsterdam.

Van IJburg naar West En tussendoor moet er ook nog naar allerlei plekken worden gereden.

Veel worden nagedacht.

En wil ik frisse wind door mijn kop.

En , omdat ik de Flow juist vaak vind in “ de momenten tussen “alles door”

wil ik dat graag op een zo fijn mogelijke manier doen.

En je wil wat beweging en frisse lucht.

Je bent wat minder jong en je wilt nog wat… Maar in een half uur haal je het net niet van IJburg naar west. ( ik zeker niet) Dus ik dacht. Ik word lid. Van een ezel.

Donkey ride.

Allemaal elektrische fietsen of gewone fiets er gewoon bij jou om de hoek.

Bijna te mooi om waar te zijn toch?

Is het ook.

Ik dacht dat het allemaal elektrische fietsen waren. Dat was dus niet zo. Maar, de mensen van de ezels zijn makkelijk bereikbaar en ik kon mijn lid maatschap ook , 2 minuten nadat ik het had afgesloten, ook zo weer op zeggen.

En elektrische fiets kan je wel pakken. Maar die moet je gewoon huren. Goed. Prima. Alles kan per mobiele telefoon.

Het is goedkoper dan parkeren, en frisser dan de tram.

Letterlijk.

En ook sneller

Temminste….

Oh ja… Zorg er wel voor dat je mobiele telefoon, net als de elektrische fiets die je wilt huren, genoeg opgeladen is. Er stonden 10 elektrische fietsen waar van er van vier de batterij leeg was , de andere twee de batterij vervangen moest worden, een lekke band had, en drie met ‘ overige mankementen ‘

Wilt u voor extra avontuur? Kies dan met onbekend mankement.

Al snel zag ik toch best nabij nog een donkey spot.

En het was zo gepiept. Een elektrische fiets huren. Zonder lid maatschap. Kwestie van de app, Opnieuw downloaden. Telefoon aan. En weer uit. En weer aan.

Wel weer inloggen.

 Een paar keer zuchten. Maar ineens hoorde ik een klik.. en had ik een ezel.

Daar ga ik dan, dacht ik. Zeven versnellingen. Jemig , zeven standen. Ik begin gewoon met wennen in zijn één. Dat had ik even mis .

Ik schoot het fietspad over. En begreep ook onmiddellijk waarom dit echt moet met een helm. Maar had al wel snel door dat je op lange rustige onderbroken egale fietspaden wel een soort van normaal kan fietsen.

Alleen is dat heel lastig. In Amsterdam. En ook leegte is lastig in Amsterdam.

Het is vooral afremmen. Of je handen constant op de rem houden omdat je niet weet waar vandaan iets voorbij schiet of inhaalt. Plus, na het remmen trekt hij weer op. Dus hou je maar de hele tijd je handen een beetje op de rem. Anders krijg je zo n schok effect.

Oh of maak je allemaal rare “whaaaaa” kreten of geluidjes op een fiets. Dat geeft weer een andere manier van nakijken.

En geloof me. Dat is niet de meest flatteuze.

Ik vond het maar spannend. Hoe deden mensen dit? Ik schakelde van de één en de twee naar de vijf naar zeven, al doende telkens maar zoeken wat nou in godsnaam de normale stand was met een klein beetje ondersteuning.

In plaats van de rondte trappen met mijn benen zonder enig idee waar tegen ik trapte , Soort lucht. Zonder weerstand. En dan heel snel. En nu ook nog een brug over.

Ik merkte dat mijn schouders ongeveer al tegen mijn oren aan zaten en ik diep begon te ademen en half remmend de heuvel op en af ging.

Precies de reden waarom ik in zwembad paradijzen nooit de extreme glijbanenkies. Geef mij maar gewoon de familie glijbaan die een beetje rond gaat. Want of ik stootte mijn hoofd of ik kom vast te zitten of ik ga in een afdaling die ik gewoon niet aankan maar waar je niet meer terug kan. Net zoals ik een keer met skeeleren was vergeten hoe ik moest remmen en me toe maar tegen een parkeerpaal staande hield. Dat deed best zeer.

Ik heb inmiddels mijn impulsiviteit wat meer onder controle 

En besefte ik ook dat er angst juist zat in het geen controle hebben. En enorm inzichtelijke fietsrit. Maar goed, Op deze manier zou ik niet sneller bij de workshop aankomen.

Helemaal niet als scholieren op racefiets -en opoefietsen, met schooltassen van 20 kilo, mij ook gewoon inhalen.

Ook een ding wat ik zo irritant vind aan elektrische fietsen. Dat harde

snelle, dat inhalen.

Ik troost mezelf met de gedachte dat ik nou enkel een laatbloeier ben.

En dat David Bowie trots op mij zou zijn. Buiten mijn comfortzone te gaan. Ik weet niet of hij dat ook zo bedoeld. Maar inspiratie kan uit de raarste hoek komen .

Daar ging ik. Ineens was er een leeg en rustig pad en toen merkte ik het. Ik krijg het onder de knie. Bij lange rechte afstanden dan voelt het gewoon als je fietst.

Ik moest aan mijn moeder denken in de elektrische strand rolstoel.

Ze schoot naar voren. Maar hield stand bij de vloedlijn.

Een kort moment van onafhankelijkheid, zelfredzaamheid, snelheid, en de haren door de wind.

En dat was genoeg .We besloten dat het voor ons allemaal prettiger was als we gewoon haar zouden duwen op de dikke banden stoel.

Ik reed nu niet over het strand met mijn oranje ezel, maar over fietspaden waar boomstronken uitgroeiien en langs mensen en dieren die zomaar oversteken afslaan, inhalen, zwaaien, remmen.

Uiteindelijk reed ik toch best vlot. Zij het half remmend en met hoge schouders., laten we eerlijk zijn- van west naar Buitenveldert en toen we naar IJburg. Dat was best fijn. De prachtige weilanden. vlaktes. Egale fietspaden. Nog steeds bewust van bladeren. Scooters, Van die stomme elektrische fietsen. O. Wacht. Als ik op een normale fiets zit word ik ingehaald door elektrische fietsen die lekker snel voorbij gaan. Nu kijk ik weer jaloers naar de ploeterende, pedalen trappende fietsers

En ook met een beetje “ Sorry. Ik heb nu eenmaal een ezel gehuurd, Ik doe dit normaal nooit. En dat zie je natuurlijk ook wel. Maar dat je wel weet dat ik het best spannend vindt. Fietst u dit stukje elke dag?” Wel nee. Daar zitten de mensen helemaal niet op te wachten.

Maar toch, zie ik er wel een voordeel van. Anders had ik met auto’s gemoeten door het verkeer. Geen frisse lucht gehad. En nu ik op heel lange rechte stukken fiets voel ik eindelijk wat weerstand en heb ik ook het gevoel dat ik gewoon fiets. Nog steeds iets te hard. Naar mijn idee.

Ik ben blij dat ik de workshop onderhandelen met lef hebt gehaald

Ik was maar 2 minuten te laat. Maar vond dat ik al heel wat overwonnen had. Fietsen met lef.

De mensen op normale fietsen waren maar 2 minuten later dan ik.

En daarna alle afspraken kon doen en ook nog Buitenlucht, wat beweging heb gehad en tevens weer een les in “hoe Amsterdam ook alweer in elkaar zit.” Want dat vergeet ik al door. En is alles al door weer een ooooh… aha! beleving

 Even als dat ik vandaag in de workshop native Engels was precies de betekenis van het woord klinker een medeklinker voel in Dalen. Ik heb het al door door elkaar gehaald klinkers, medeklinkers. En deze dame kijkt me aan en zegt:” maar het zit ook zelf al in het woord zelf hè? Klinker. Dat wat klinkt. Of dat wat meeklinkt.

Oooooh jaaaaa .

Maar op een E Bike, dan maakt dat niet zoveel uit.

Dan is ineens alles wel te overbruggen. Binnen een half uur. Ah joh , dan fiets ik toch even.

Heel af en toe durfde ik zelfs een beetje te neuriën. Maar ik wilde niet te zeker worden van de zaak.

Dat wekte alleen maar wantrouwen.

Dus alleen op de rechte lange stukken. En dan nog: Geniet. Maar met mate.

Als je een paar keer de verkeerde afslag neemt , Is dat helemaal niet erg. Zo wist ik op een gegeven moment niet echt meer welke kant ik op ging maar ging ik een beetje op gevoel. En waar ik anders waarschijnlijk nog een uur had ontmoet te fietsen was dat nu en 10 minuten wel weer goed gegaan. En bedacht ik me dat ik ook wel een toeristische route zou kunnen nemen.

Op mijn gewone fiets zou ik waarschijnlijk nu nog steeds onderweg zijn.

Toch ben ik opgelucht als ik om 5:00 uur, na de fiets, zeven uur in mijn bezit te hebben gehad , deze weer kan stallen.

Ik neem niks terug over elektrische fietsen en de snelheid. En helmen. Ik vraag me ook nog even af of dit gewoon aan mij ligt: hoe het kan dat dertienjarigen zestigjarigen 30-jarige, met elektrische fiets en ook nog mobiele telefoon, zonder helm, slalommend door het verkeer in Amsterdam.

Maar misschien ben ik ook wel heel snel overprikkeld. En is fietsen een van de manieren voor mij om ideeën te bedenken, liedjes te maken. Verhalen te bedenken. En dat gaat, toch iets minder ontspannen met mijn schouders zo hoog en de handen op de rem.

Misschien is het tijd voor een boerderijtje.

Met een ezel in de tuin.

Ik parkeer de fiets.

Naast wat niet elecische donkeys “door stamppot aangedreven. Zucht.

Jaja.

Ik ga stamppot eten vanavond.

Weet u zeker dat u de huur wil annuleren? Ja. Met de laatste 3% van mijn batterij op mijn telefoon, Die je overigens ontzettend goed op de fiets kan bevestigen. Zodat je niet ook nog op een scherm erbij zit te kloten. Excuseer mijn Frans.

Ik vloek soms. Vaak als schrikreactie.

Dat moet ook wel. Ik ben sowieso best schrikachtig, maar deze tour door Amsterdam geeft me wel weer doen beseffen dat ik misschien toch

 Extreem prikkelgevoelig ben, lager moet ademen en een fietshelm moet hebben . Sowieso. Ook voor de niet elektrische ezel.

Ik bedoel. Het is toch je brein.

Maar goed, Nederland is sowieso een land waar heel veel dingen niet mogen maar eigenlijk toch ook weer wel mag.

Ik hoor ineens het hoorspel van Jip en Janneke. Waar ze niet op de bank mogen springen en de moeder zegt Foei foei wat doen jullie daar , Springen op de bank. Je weet best dat dat niet mag “

maar dan:

“” Foei foei , Zijn jullie nu helemaal belazerd? wat moet dat daar ?Op een elektrische opgevoerde fiets met zijn tweeën met allebei je Telefoon? Zonder helm?

Waarop Jip en Janneke antwoorden:

Ja boeie. Ik ga niet voor schut lopen. En het is toch niet verplicht. Het is mijn brein.

Precies. En dat moet nog groeien en daarom zeg je dit nu. Kom. Ga maar winkeltje spelen.

Jip had een helm en die ging Janneke bij jou kopen.

En dan ga ik nu een taart maken en daar gaan jullie die straks bij opa en oma brengen. Zonder de mobiele telefoon! “

Ah bah, roepen Jip en Janneke in koor. Niks an “

Kijk uit!

Ik schrik op er zoeft een vrouw op een E Bike vlak langs het zebrapad met zitjes voor en achter, half over de stoep. Ze schudt haar hoofd. In erfenis. Omdat ik op haar stukje stoep loopt. Waar zij, in tegengestelde richting haar fiets in een extra hoge stand zit omdat de kinderopvang zo sluit. Totaal onrechtvaardig vind ik dit.

Maar misschien heeft zij wel dezelfde ervaring als ik, gaat het haar allemaal veel te hard.

Twee illusies die elkaar ontmoeten

 ( een quote die ik vandaag hoorde)

Evenals: het leven wordt voorwaarts geleefd en pas achteraf begrepen. Dat zijn dingen die we al weten maar die net als de klinkers en medeklinkers soms wat later indalen En ineens ter sprake komen tijdens een workshop onderhandelen.

Dat zeg ik. Inspiratie komt van alle kanten.

Als je maar open staat. Hoewel dat openstaan in Amsterdam op een elektrische fiets net iets teveel is voor mijn vonkend brein.

Waar ideeën moeten sudderen maar niet de verse bite moeten verliezen. Juist in die korte momenten. Bezinning . Flow

Tussen alles door.

Maar deze rit was meer een klepperende deksel op een te hoog vuur..

Als ik later bij het koken de stamper in de aardappels zet -die zo kruimig zijn geworden door mijn afleidende gedachten dat ik niet eens meer een stamper nodig heb -zoekt mijn routeplanner alweer naar vlakke wegen en weilanden om naar de volgende workshop te komen vanaf “ het eiland”.

Om korter onderweg te zijn, of omdat ik gewoon te lui ben om van oost naar west te trappen.

Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen.

Toch?

Wat zeg je? Vraagt mijn dochter

En wat eten we?

En dan zie ik mijn stalen ros staan, In de wilde tuin. Een beetje bedremmeld. In de regen.

Het trouwe barrel.

Stamppot . Mompel ik

He getsie.

Haast vraagt meestal om vertraging.

Ik ga morgen waarschijnlijk iets te laat komen.